در هر برنامه‌ریزی و هدف‌گذاری هنگامی‌که نشانه‌های ناکامی پیدا شد روی آوردن به تغییر و اصلاح مسیر نخستین گامی است که تصمیم گیران باید برای جبران اشتباه بردارند تا از زیان بیشتر بکاهند. این مطلب در همه موارد از تصمیم‌های اقتصادی، سرمایه‌گذاری، اجتماعی، فرهنگی و سیاسی کلان گرفته تا سایر تصمیم‌های ریزودرشتی که با آن‌ها روبه‌رو هستیم درست است.
پذیرش اشتباه نادرست نیست اصرار بر ادامه مشی و روش نادرست اشتباهی بزرگ‌تر از اشتباه نخست است. اگر بخواهیم مواردی را که اصرار بر ادامه روش و مشی و تصمیم اشتباه که زیان‌ها به بار آورده‌اند برشماریم و یا از انکارها و فرافکنی و شبیه‌سازی‌های تاریخی برای توجیه نادرستی‌ها بگوییم آزاردهنده و نگران‌کننده است. آغاز سال ۲۰۲۵ میلادی، سال روی کار آمدن ترامپ در امریکاست. در دوره نخست ترامپ فرصت‌های بسیار گفت‌وگو با ترامپ از دست رفت. شینزوآبه، نخست‌وزیر سابق ژاپن در سفر تاریخی خود برای رسانیدن پیام ترامپ شکست خورد.
واسطه‌گری‌های مکرون و مرکل و نخست‌وزیر انگلیس برای گفت‌وگوی روحانی و ترامپ در نیویورک بی‌حاصل شد، دعوت ظریف به کاخ سفید رد شد. پیامدها ادامه دشمنی ایران و امریکا برکسی پوشیده نیست، بحران خاورمیانه در برابر ماست، سرنوشت و آنچه بر سر حماس،حزب‌الله و سوریه آمد تأمل‌برانگیزاست. آیا ادامه روش‌های گذشته به سود منافع ملی است؟ آیا بحران و ناکارآمدی‌ها و شعارها و انکارها تأمین‌کننده نیازهای مردمی است؟ آیا اصرار بر روش‌هایی که پیامدهای آن در برابر ماست به آزادی و استقلال و یکپارچگی سرزمینی کمک می‌کند؟ شبیه‌سازی‌های تاریخی و از دست دادن فرصت‌ها کمکی به بهبود شرایط کشور نمی‌کند.
اصلاح سیاست‌های منطقه‌ای و سازماندهی و برنامه‌ریزی برای گفت‌وگو با ترامپ و تلاش برای کاستن تهدیدها در سطح منطقه‌ای و بین‌المللی از جمله پیشنهادهایی است که مطرح است و امید که توجه حاکمان را برانگیزد.