ستاره صبح -مصطفی فروغی: یافتههای دانشمندان حوزه علوم سیاسی نشان میدهد که مذاکره، مفاهمه، مصالحه، بده-بستان در روابط بین دولتها پرسودترین روش است. در مقابل تنش، خصومت، جنگ، پرخاشگری، تهدید، میکوبیم، ویران میکنیم، محو میکنیم و ... پر هزینهترین روش است. این شیوه سود که نمیدهد بماند ضرر و خسارتش جبران ناپذیر است. گروگان گیری دیپلماتهای آمریکایی که 45 سال پیش صورت گرفت ضرر و خسارتش همچنان ادامه دارد. اصولاً سیاست بجنگ تا بجنگم، بگرد تا بگردیم مربوط به دنیای کهن یا حداقل مربوط به قرن گذشته است. پس از انقلاب، یک رادیکالیسم کور در سیاست خارجی کشور بر محور آمریکا ستیزی و اسرائیل ستیزی شکل گرفت که در گذر زمان نه تنها پایان نیافت بلکه اکنون کشور را در آستانه جنگ با اسرائیل و آمریکا قرار داده است. جنگ بین این دو که پیش از این در سایه جریان داشت اکنون از سایه خارج شده و ایران و اسرائیل دوبار به یکدیگر حمله کردند و آنچه از قول اطرافیان ترامپ شنیده میشود این است که آنها بر خلاف دولت دموکرات بایدن که مانع حمله اسرائیل به ایران میشد دولت ترامپ مشوق اسرائیل در حمله به ایران خواهد بود.
تلاشهای ناکام
موضوع رابطه ایران با غرب به ویژه با آمریکا که از زمان گروگان گیری آغاز شد تاکنون ادامه دارد و به رغم اینکه اغلب دولتهای پس از انقلاب تلاش کردند رابطه بهبود یابد اما در عمل رابطه تیره شد و بدتر اینکه بر حجم تحریمها علیه ملت ایران افزوده شد. تحریم فرصت و محبت نیست بلکه پدیده ویران گر است باید این پدیده شوم از سر مردم ایران برداشته شود، اگر چنین نشود وضع فردا بدتر از دیروز و امروز خواهد شد.
انقلابی نماها
بسیاری از گروههایی که جریانهای فکری مثل جبهه پایداری و همفکران آنها هستند و انقلاب را ندیدهاند و در آن حضور نداشتهاند انگار نانشان در امریکا ستیزی و اسرائیل ستیزی نهفته است. اقدامات آنها آگاهانه، ناآگاهانه خواسته و ناخواسته برای اسرائیل امنیت سازی کرده و میکند. علت این است که اسرائیل با ایران هراسی از اروپا و آمریکا باج گرفته و میگیرد و همین روز گذشته در خبرها آمده بود که امریکا قرار است میلیاردها دلار اسلحه به اسرائیل برای سرکوب حماس، حزب الله و احتمالاً ایران بفروشد.
استقبال دیرهنگام از مذاکره
عباس عراقچی وزیر خارجه که در دولت مذاکره کننده ارشد بود بهتر از هر کسی میداند که احیای برجام در دولت روحانی و همچنین سال اول دولت سیزدهم وجود داشت اما با سد مخالفان برخورد کرد و برجام که احیا نشد بماند بر حجم تنش و تحریمها بر فشار بر ملت نیز افزوده شد و قیمت دلار به مرز 80 هزار تومان که برای سفره مردم ویران کننده است رسید.
در چنین شرایطی افرادی همچنان مرگ بر امریکا و اسرائیل میگویند و به نمیدانند این شعارها چه اثر مخربی بر اقتصاد، بازار و زندگی مردم دارد. در چنین هنگامهای عباس عراقچی گفته آمادهایم بر سر احیای برجام با غرب بدون تغییر مذاکره کنیم.
این مذاکره قرار است 24 دی صورت گیرد. غرب نشان داده که مذاکره در میانه تهدید و شرط و شروط را نمیپذیرد. اگر قرار است برجام احیا شود ایران بدون پیش شرط اقدام کند به معاهده برجام بر میگردد و سطح غنی سازی با 3.67 که در برجام پیش بینی شده، اگر این اتفاق بی افتد دولت بایدن در همان شش روز باقی مانده از دوره ریاست جمهوریاش ممکن است به برجام برگردد و تمام سناریوها و برنامههای ترامپ و اسرائیل علیه ایران را خنثی و پنبه کند.
طرفداران مذاکره دیوانهاند
حسین شریعتمدار مدیر مسئول روزنامه کیهان در سر مقاله این روزنامه نوشت: کسانی که این روزها به جای تلاش برای حل برخی از مشکلات پیش روی، نسخه مذاکره با آمریکا را میپیچند، یا «سادهلوحند» و از هوشمندی چندانی برخوردار نیستند، یا «ناکارآمدند» و ناتوانی خود در حل مشکلات را زیر پوشش مذاکره با آمریکا پنهان میکنند، یا خدای نخواسته به فریب یا به طمع «سر و سری با دشمن دارند» و یا به قول آقای روحانی -که البته با بینش و منش خود ایشان همخوانی چندانی نداشت! - «دیوانهاند».»
پرسش از مدیر مسئول روزنامه کیهان این که در 45 سال گذشته که مذاکره و مصالحه نشده است این سیاست چه دستاوردی برای کشور داشته است، دستاوردها را اعلام کنید تا افراد مرعوب، ساده لوح، دیوانه و ... با مشاهده این دستاوردهای زیست در تنش به خود آیند و به شما و همفکرانتان جبهه پایداری بپیوندند. پرسش دیگر این است که اگر مذاکره و مصالحه با آمریکا انجام نشود چه ساز و کاری را باید در روابط خارجی اجرا کرد تا فشار و تحریمهای غرب و آمریکا از روی سر مردم ایران برداشته شود و مردم طعم زندگی خوب را بچشند. ایرانیها نان آب هوا میخواهند که قبلاً داشتند و اکنون ندارند. به فکر نان و آب و برق وگاز باشید نه به دنبال سیاستهای تهاجمی در روابط خارجی، که جز هزینه که سود ندارد بلکه هزینه دارد. با مذاکره و مصالحه میشود به مردم خدمت کرد نه با تنش و جنگ و درگیری. این شیوه را همه کشورها پذیرفتهاند و نتیجه مثبت گرفتهاند. چرا ما چنین نکنیم؟