وفاقی که از آن دم زده می‌شد به تقسیم پست‌های مدیریتی بین رقبا فرو کاسته شد، نه تنها نیم نگاهی به پنجاه درصد که نیامدند نشد بلکه امید کسانی که به او رأی هم داده‌اند به نا امیدی گرائیده است.
دانش وکارشناسی در امور، جای خودرا به سخنان هیجانی وشعاری داده است. دیپلماسی خطر گریز، جای خودرا به سخنان تند خطر آفرین داده است.
شاید این روش دل اندکی را به دست آورد ولی بی گمان دل بسیاری را شکسته وخطر وتهدید بیشتر آن است، که به گسست بیشتر مردم ودل کندن بیشتر از صندوق رأی منجر می‌شود.
اگر بیل به دست شدن به عنوان نماد کاروفعالیت باشد امری مبارک است ولی هنگامی که این گونه برذهن حاکم شودکه این روش راه حل دانسته شود ومبنایی برای ساختن وهمه جا ازآن گفته شود فاجعه است.
رئیس‌جمهور با تصمیمات درست وبرنامه های مناسب واقدامات سازنده می‌تواند نقش مهمی درکاهش تنش‌ها وافزایش اعتبار ودرآمدهای کشور داشته باشد. آن گاه بامنابع ناشی از تصمیمات درست ساخت هزاران مدرسه به سادگی ممکن است. درداستان تحریم‌ها حدود ۱۲۰۰ میلیارد دلاربه کشور زیان وارد شده است. بزرگی این رقم چنان است که سخن گفتن از آن هم دشوار است. تنها کافی است که بدانیم توسعه وپیشرفت شگفت انگیز چین با سرمایه‌گذاری ۵۰۰ میلیارد دلاری به دست آمده است. حالا ما کجاییم و چین کجاست.
اگر نگاهی به وضعیت اجتماعی بیاندازیم می‌بینیم همین روزها یک نفر درمیانه ریل مترو نشست تاخودرا ازشر زندگی اسف بار رها کند وهمزمان دانشجویی درنزدیکی کوی دانشگاه تهران قربانی زورگیری شد، در این ماجرا نه تنها جوانی دلبسته آینده جان داد که زورگیران نگون بخت هم قربانی فقر وناداری‌اند، شرم آور است که در کشور نشسته برگنج مردمان چنان در رنجند که برخی به دنبال قوتی در سطل‌های زباله می‌گردند. زندگی برمردم چنان سخت است که دیگر طبقه متوسطی نمانده است ونیازمندان به کالا برگ به گفته وزیر کاربه پنجاه میلیون نفر رسیده‌اند. این‌ها افتخار نیست!.
این‌ها ونمونه‌هایی از این گونه رخدادها هشدار است و آن گاه تکیه زدگان برمنابع قدرت و ثروت انگار نه انگار چنین اتفاقی رخ داده است. ناهنجاری در برابر چشم مردمان این سرزمین خودنمایی می‌کند، به دیگران بسیار گفته‌ایم ونشنیده‌اند واکنون باید گفت.