ظریف در داووس ضمن انتقاد از غربی‌ها، به دفاع از برنامه هسته‌ای کشورمان پرداخت و به صراحت گفت که فرق پزشکیان و جلیلی اینست که اگر رقیب رئیس‌جمهور تشکیل دولت می‌داد، اکنون ایران و اسرائیل در میانه یک جنگ فراگیر بودند.
این پاسخی بود به منتقدانی که معتقدند دولت پزشکیان در عمل نمی‌تواند نقش زیادی در مسائل دیپلماتیک ایفا کند.
اما صحبتهای ظریف در گفت‌وگو با فرید زکریا در کنار مصاحبه اخیر رئیس‌جمهور با یک رسانه آمریکایی از آن جهت مهم است که او چهره‌ای است که حرفش در غرب شنیده می‌شود و به اعتبار برجام، توصیه‌هایش در عمل به اجرا در آمده است.
حالا او بار دیگر در خط مقدم‌جبهه‌ای قرار گرفته که شاید بتواند تجربه دولت روحانی را تکرار کرده و به توافقی با آمریکا دست یابد.
البته صحبتهای ظریف به‌نظر می‌رسد کمی دیر بیان شد. دونالد ترامپ همزمان با این مواضع، به تهدید ایران پرداخت و نشان داد که برخلاف دوره پیشین ریاست جمهوری، این‌بار چندان هم راغب به گفت‌وگو با ایران نیست یا اگر هست، آن را در چارچوب "دیپلماسی اجبار" پیش خواهد برد.
اگر ترامپ ناامید از مذاکره باشد، طبیعتا به شیوه‌های دیگری روی خواهد آورد که معمول ترین آنها تشدید تحریم‌هاست. ترامپ و تیم حامیان او ممکن است از اظهارات دیرهنگام پزشکیان و ظریف برداشت ترس کند و بکوشد با ادبیاتی تند، به این ترس دامن بزند. برای همین هم هست که گفته نی‌شود مذاکره مورد علاقه ترامپ، گفت‌وگو زیر سایه فشار حداکثری است.
اگر به واکنش طلا و دلار به تحولات سیاست خارجی را مبنا قرار دهیم، بنظر می‌رسد که دستکم فعلا بازار ایران امیدی به خنده‌های مشهور ظریف در داووس ندارد و نگران دولت تندرو آمریکاست که همگی ایران ستیزند.
منبع: خبر فوری