محمودی، رئیس موسسه تحقیقات جمعیت کشور بابیان اینکه هزینه‌های عمومی برای مزایای خانواده، برحسب درصد از تولید ناخالص داخلی در ایران با صرفاً ۰.۳۱ صدم درصد بسیار کمتر از همه کشورهای مورد مقایسه است؛ اظهار داشت: این در حالی است که کشورهای OECD به‌طور متوسط ۲.۲۹ درصد از تولید ناخالص داخلی را صرف مزایای خانواده می‌کنند؛ در حالیکه هزینه‌های عمومی برای کمک‌های خانوادگی در فرانسه و سوئد نزدیک به ۳.۵ درصد تولید ناخالص داخلی فرانسه ۱۳۳ میلیارد دلار و سوئد ۲۴.۶ میلیارد دلار است. البته در ایالات‌متحده آمریکا، کاستاریکا، اسپانیا، مکزیک و ترکیه این میزان کمتر از ۱.۵ درصد تولید ناخالص داخلی است و سرانه هزینه‌های عمومی برای حمایت از خانواده در ایران نیز صرفاً ۶۴ دلار است؛ در حالیکه همین عدد برای کشور همسایه ترکیه ۲۲۹ دلار بوده است.
هزینه کشورها برای خانواده
رئیس موسسه تحقیقات جمعیت کشور ادامه داد: لوکزامبورگ با سرانه هزینه های عمومی ۴ هزار و ۴۸۶ دلار بالاترین رتبه را کسب می‌کند و نروژ با ۲ هزار و ۶۴۲ دلار، دانمارک با ۲ هزار و ۴۸۱ دلار، سوئد با ۲ هزار و ۳۳۸ دلار، ایسلند با ۲ هزار و ۳۲۵ دلار، ایرلند با ۲ هزار و ۲۳۵ دلار، آلمان با ۲ هزار و ۱۱۶ دلار و بلژیک با ۲ هزار و ۸۶ دلار به ترتیب سرانه‌های بیش از ۲ هزار دلار برای هزینه های عمومی پرداخت کرده‌اند.
سهم اندک دلاری هزینه حمایت
از خانواده
محمودی بابیان اینکه با توجه به اینکه محاسبات هزینه های سرانه بر مبنای ارزش تولید ناخالص داخلی به قیمت جاری تبدیل‌شده به برابری قدرت خرید دلار انجام‌شده است و تمامی سرانه‌ها قابلیت مقایسه دارند، خاطرنشان کرد: برای تبدیل هزینه های عمومی ریالی ایران ۴۰ همت که برای حمایت از خانواده پرداخت‌شده است، به قدرت خرید برابری دلار از تبدیل دلار ۲۸ هزارتومانی استفاده‌شده و این در حالی است که اگر از دلار نیمایی یا دلار ۶۰ هزارتومانی و بیشتر استفاده می‌کردیم، سهم دلاری هزینه های عمومی و سرانه برای حمایت از خانواده در ایران بشدت نزول می‌کرد.
فاصله ازدواج با فرزند آوری
رئیس موسسه تحقیقات جمعیت کشور تأکید کرد: نتایج پژوهش‌های صورت گرفته نشان می‌دهد که به‌طور متوسط فاصله بین ازدواج و تولد فرزند اول، به‌ویژه در شهرهای بزرگ، حدوداً ۳۸ تا ۴۱ ماه است.
تأثیر شادکامی بر فرزند آوری
وی درباره عوامل مستقیم شاخص ازدواج و فرزند آوری گفت: استفاده از وسایل تنظیم خانواده، سقط عمدی و نازایی بعد از زایمان و عوامل غیرمستقیم مانند شهرنشینی، سواد، اشتغال، تغییر نگرش‌ها و برنامه‌های دولت‌ها به‌عنوان قابلیت‌های باروری و تعیین‌کننده‌های آن، امیدوار کردن مردم در چارچوب عوامل غیرمستقیم و در بخش برنامه‌های دولت‌ها تعریف می‌شود. به‌عبارت‌دیگر عامل امیدوار کردن مردم تنها به‌عنوان یکی از علل چندگانه در بخش برنامه‌های دولت‌ها عمل می‌کند و نه بیشتر. بهره‌مندی انسان‌ها از برخی از ظرفیت‌های مادی و معنوی را در شاخص‌های ارائه‌شده در گزارش شادی جهان در سال 2030 که عملکرد جوامع در دستیابی به هدف نهایی یعنی داشتن زندگی طولانی و شاد را اندازه‌گیری می‌کند. شاخص که عددی بین ۰ و ۱ است، دربرگیرنده مفاهیمی چون رفاه و تندرستی، برخوردار بودن از عمر طولانی و حفاظت از محیط‌زیست است. ۱۲ کشور از ۲۱ کشور با بالاترین شاخص و رتبه در شاخص شادی در جهان، بر اساس میانگین سه‌ساله ۲۰۲۲- ۲۰۲۰، دارای نرخ باروری پایین‌تری از کشور ما هستند. ۶ کشور از ۲۱ کشور با بالاترین رتبه در شاخص شادی بر اساس میانگین سه‌ساله ۲۰۲۲- ۲۰۲۰ نرخ باروری هم‌تراز با کشور ما دارند و فقط سه کشور باروری بیشتری نسبت به ایران دارند. بنابراین، بر مبنای شواهد آماری فوق، اینکه بتوان صرفاً با امیدوار کردن مردم فرزند آوری را افزایش داد و نیازی به سیاست‌ها و قوانین حمایتی نباشد، رد می‌شود.