شهرت جهانی ماریو بارگاس یوسا با انتشار رمان «زندگی سگی» آغاز شد و او در این اثر تجربه‌های تلخ دوران تحصیل در مدرسه نظامی را به تصویر کشید.
او هفتم اکتبر سال ۲۰۱۰ برنده جایزه نوبل ادبیات را که حدود ۲۰ سال نامش به عنوان یکی از کاندیداهای این جایزه پرافتخار بود، بدست آورد .
پسر او، آلوارو بارگاس یوسا، در حساب کاربری خود در شبکه اجتماعی ایکس اعلام کرد که او در کنار خانواده‌اش و «در آرامش» چشم از جهان فرو بست.
بسیاری از آثار یوسا به فارسی برگردانده شده است از جمله گفت‌وگو در کاتدرال، سال‌های سگی، سوربز، دوئل و زن وسطی و زمان قهرمان بود.
ابتدا نویسنده‌ای چپ‌گرا بود که از کمونیسم حمایت می‌کرد و طرفدار انقلاب کوبا بود. اما بعدها منتقد سرسخت رهبران چپ و به اعتقاد خودش دیکتاتور آمریکای لاتین شد.
کتاب زندگی سگی آغازی بر ورود او به جنبش بزرگ و تأثیرگذار ادبیات آمریکای لاتین، موسوم به «بوم» بود.
جنبش بوم از دهه‌های ۱۹۵۰ و ۱۹۶۰ میلادی آغاز شد و نگاه جهان را متوجه ادبیات و مسائل اجتماعی این قاره کرد. در این دوره، نویسندگانی مانند گابریل گارسیا مارکز، کارلوس فوئنتس و خولیو کورتاسار در کنار ماریو بارگاس یوسا، نسل طلایی نویسندگان آمریکای لاتین را شکل دادند.
با وجود اشتراکات مفهومی میان نویسندگان این دوره که بیشتر با پرداختن به رنج‌ها، تبعیض‌ها و بی‌عدالتی‌هایی که بر مردم بومی آمریکای لاتین گذشته، شناخته می‌شوند، آثار آقای یوسا از نظر سبک تفاوت‌های اساسی با سایر نویسندگان جنبش «بوم» دارد.
یوسا برخلاف بسیاری از چهره‌های این جریان چون گابریل گارسیا مارکز، پیرو سبک رئالیسم جادویی نیست و واقعیت را با عناصر جادویی ترکیب نمی‌کند. گرچه تخیل در آثار او نقش مهمی ایفا می‌کند، اما همان‌طور که خود گفته، تخیل او بر پایه واقعیت است.
یوسا برای خلق داستان‌هایش از شخصیت‌های واقعی الهام می‌گرفت و سبک او ترکیبی از نبوغ داستان‌نویس و دقت زندگی‌نامه‌نویس است.
یوسا با مجموعه‌ای غنی از آثار خود یکی از توانمندترین و موفق ترین نویسندگان آمریکای لاتین به شمار می‌رود. برخی از آثار او چون خانه سبز، گفت‌وگو در کاتدرال، خاله خولیا و نویسنده و جنگ آخر الزمان در شمار برترین نمونه های داستان نویسی در آمریکای لاتین جای گرفته و نویسنده را در کنار دو چهره برجسته ادبیات آمریکای لاتین، یعنی گابریل گارسیا مارکز و کارلوس فوئنتس قرار داده است.