طرح تشکیل «سازمان ملی مهاجرت» که نماینده ها می‌خواهند در سکوت رسانه‌ای بی‌سر و صدا به صحن مجلس ببرند، مثل شمشیری دولبه است که می‌تواند قلب منافع ملی ایران را نشانه بگیرد.
این طرح، که به اسم سامان دادن به وضعیت اتباع خارجی مطرح شده، می‌تواند علاوه بر تثبیت حضور دائمی و اجازه اقامت دائمی افراد موجود، درهای کشور را به روی سیل مهاجران، به‌ویژه از افغانستان باز کند و اقتصاد، اجتماع و امنیت را به ورطه خطر بکشاند.
رئیس مجلس جلوی طرح بایستد
در روزگاری که مردم زیر فشار گرانی، بیکاری و ناامنی‌های روزافزون در تنگنا هستند، این طرح نه‌تنها گرهی باز نمی‌کند، بلکه زخم‌های کهنه را عمیق‌تر می‌کند. رئیس مجلس باید با تمام قوا جلوی این طرح بایستد و نگذارد آینده ایران قربانی تصمیم‌های نسنجیده شود.
از نظر اقتصادی، اکنون بیش از ۶.۷ میلیون تبعه خارجی که بیشترشان همسایگانِ همزبانِ افغانستانی هستند، حداقل سالی ۱۸ میلیارد دلار از جیب ملت خرج می‌کنند. این پول که از کل تولید ناخالص داخلی افغانستان (۱۷ میلیارد دلار) هم بیشتر است، صرف آموزش، درمان، برق، آب و حمل‌ونقل می‌شود.
فقط در سال ۱۴۰۳، تحصیل ۷۰۰ هزار دانش‌آموز افغانستانی ۴۲۰ میلیون دلار هزینه داشته، آن هم وقتی سازمان ملل فقط ۵.۵ درصدش را داد. در بخش درمان، از واکسن رایگان تا هزینه بیماری‌های خاص، ۲.۴ میلیارد دلار خرج شده است.
بودجه اندک استان های محروم
حالا مقایسه کنید با بودجه ۸۳ میلیون دلاری محرومیت‌زدایی برای استان‌های محروم، جایی که خیلی از ایرانی‌ها حتی به یک درمانگاه ساده دسترسی ندارند. ادعای حامیان طرح که می‌گویند این کار به بازار کار کمک می‌کند، حرف بی‌پایه‌ای است. حضور انبوه مهاجران، با گرفتن شغل‌های ساده، جوان‌های ایرانی را بیکارتر کرده و بازار کار را به هم ریخته. اگر این طرح پیش برود و به اتباع خارجی اجازه اقامت و مالکیت بدهد، فشار روی منابع کشور چند برابر می‌شود و نابرابری‌ها بیشتر خواهد شد.
ضربه به هویت و اتحاد ملی
از نظر اجتماعی، این طرح می‌تواند جامعه را به آشوب بکشد. حضور بی‌حساب‌وکتاب اتباع خارجی، از تغییر بافت جمعیتی و فرهنگ گرفته تا افزایش جرم و درگیری، خطر بزرگی است. گزارش‌هایی هست که برخی اتباع غیرقانونی حتی گروه تشکیل داده‌اند و دنبال مطالبات سیاسی هستند. بدتر از آن، شایعه‌هایی هست که بعضی از جناح‌ها و گروه‌های داخلی هم با بهانه‌های سیاسی مثل امت‌گرایی، می‌خواهند ترکیب جمعیتی برخی مناطق ایران را عمداً تغییر بدهند. این یعنی ضربه به هویت و اتحاد ملی.
از نظر امنیتی هم، وقتی کنترلی روی ورود و اقامت مهاجران نیست، ناامنی در کمین است. نگاه کنید به آمریکا؛ با اقتصاد غول‌آسایش و فقط ۳.۵ میلیون مهاجر، کلی دردسر دارد. حالا ما با اقتصاد شکننده و زیرساخت‌های محدود، چطور می‌توانیم دو برابر این تعداد را تاب بیاوریم؟ رئیس مجلس باید محکم مقابل این طرح بایستد و بخواهد با نظر کارشناسان و مردم از نو بررسی شود. سیاست مهاجرتی باید فقط به نفع ایران و ایرانی باشد. حفظ امنیت، منابع و آینده کشور، خط قرمزی است که کسی حق ندارد از آن بگذرد. سخن از عقلانیت در مدیریت منابع محدود کشور و پرهیز از تبعات سنگین استفاده ابزاری و سیاسی از مهاجران است. در شرایطی که ایران با مشکلات عمیق اقتصادی و اجتماعی دست‌وپنجه نرم می‌کند، هرگونه قانون‌گذاری و اتخاذ سیاست باید با دقت، شفافیت و اولویت‌دهی به منافع ملت ایران انجام شود تا از آسیب‌های جبران‌ناپذیر به پیکره کشور جلوگیری گردد.