روزنامه دیلی تلگراف وابسته به حزب محافظه کار بریتانیا در تازه ترین نوشتار کوتاه به بررسی رأی بریتانیا در حمایت از قطعنامه آتش بس در شورای امنیت ملل متحد به نفع پایان جنگ در غزه پرداخته و می‌نویسد: تصمیم بریتانیا برای حمایت از آتش بس فوری در غزه تغییر قابل توجهی در سیاست دولت بود که به طور کامل توضیح داده نشده است. قطعنامه 2728 سازمان ملل متحد دوشنبه شب توسط شورای امنیت سازمان ملل متحد پس از اینکه آمریکا از وتو آن خودداری و اسرائیل را منزوی کرد، تصویب شد.
این قطعنامه «خواهان» آتش‌بس فوری برای باقی مانده ماه رمضان است، آتش بسی که مورد احترام همه طرف‌ها و «منجر به یک آتش‌بس پایدار پایدار» باشد. این قطعنامه همچنین خواستار آزادی فوری و بدون قید و شرط همه گروگان‌ها ( اسرا ) و رسیدگی به نیازهای پزشکی و سایر نیازهای بشردوستانه شهروندان غیرنظامی در نوار غزه است.
اما منتقدان قطعنامه می‌گویند که متن قطعنامه بدان معناست که آتش بس نباید با آزادی اسیران همراه باشد. پیش از این، بریتانیا به طور واضح این دو را به هم مرتبط کرده بود، اما با این حال دولت معتقد است که در موضع جدید لندن هیچ چیز تغییر نکرده است. این ادعا تا حدودی غیر صادقانه به نظر می‌رسد.
اگر هیچ چیز تغییر نکرده است، چرا مخالفان اسرائیل از این نتیجه خرسند هستند؟ چرا تل آویو هیئتی را که راهی سفر به واشنگتن بود در اعتراض به رأی صادر شده از سوی شورای امنیت از نیمه راه برگرداند؟ بنیامین نتانیاهو گفت که رأی ممتنع آمریکا «انحراف آشکار» از سیاست این کشور در قبال جنگ غزه است و همین را باید در مورد رأی موافق بریتانیا نیز گفت.
مشکل این است که نیروهای ارتش اسرائیل هیچ استراتژی خروج آشکاری ندارند و تحت فشار هستند تا جنگ را به شهر جنوبی رفح، جایی که مدعی اند رهبران حماس در آنجا پنهان کرده‌اند، نبرند. سؤال اینجا است که سازمان ملل دقیقاً چگونه به وضعیت در غزه کمک کرده است؟ مسلماً این قطعنامه وضعیت بد را بسیار بدتر کرده است.