سالگرد درگذشت بنیانگذار جمهوری اسلامی چهارشنبه گذشته برگزار شد. در آستانه و پس از این مراسم بازار ستایشگری داغ بود، اما فرصت نقد و بررسی کمیاب بود .فرو افتادن در دامان ستایشگری چنان پر رونق است که بیان نارسائی ها وکاستی ها انگار به گناهی نابخشودنی می ماند. روز 14 خرداد فرصتی است برای نقد و بررسی دوران پس از انقلاب، دستاوردها و شکست هاست که رسالتی مهم است که نباید به فراموشی سپرده شود.
پرسش این است آیا بنیان گذار موافق این کارهاست؟ چرا این همه هزینه برای ساخت آرامگاه و مراسم ها شده و می شود. نشانه هایی روشن است که ستایشگری چه هزینه هایی برکشور بار می کند وچه فرصت هایی را می سوزاند اگر در هم سنجی بین آرامگاه گاندی درهند وبارگاه امام خمینی قرار گیریم پرسش ها بر سر ورویمان کوبیده می شود که آنجا چیست واینجا چرا ؟.صداهای ستایشگری مخالف صدای نقد و انتقاد و پرسشگری است. انقلاب اسلامی درفضای هیجان واحساس شکل گرفت و اتفاقاتی افتاد که فرصت نقد و انتقاد و رونق نگرفتن جدی نقد وانتقاد فراهم نشد.هزینه این اتفاق را اینک شاهد هستیم. در شرایط هیجان واحساس تک صداهای نقد وانتقاد شنیده نشد وپس از آن هر انتقادی درهم شکسته شد. مسئولان به جای مصاحبه وپاسخگوئی به پرسش مطالب یک سویه خود را به خورد جامعه بیان کرده و می کنند و از مردم هم پیروی می خواهند تریبون های گوناگون نیز همین رویه را ترویج وتبلیغ می کنند وچنین است که حاکمیت راه خویش می روندومردم راه خود ونسبت بی اعتمادی رو به افزایش است.