دولت سیزدهم که ادعا می کرد اسب زین شده به دولت چهاردهم تحویل داده است، حال مشخص شده که ذخایر انرژی اش خالی است .علی‌اصغر آهنی‌ها، نماینده کارفرمایان در شورای‌عالی، اعلام کرده که ۵۰ درصد از ظرفیت شهرک‌های صنعتی به دلیل قطع برق متوقف شده است. در این ارتباط علیرضا کلاهی صمدی، رئیس کمیسیون صنعت اتاق ایران، گفت: «در برخی از شرکت‌های صنعتی، قطعی برق به میزان ۵۰ درصد مشاهده می‌شود.» در ادامه گزیده نظرات وی را به نقل از خبرآنلاین می خوانید.
شرایط کنونی کمبود انرژی ناشی از کمبود سرمایه‌گذاری در زیرساخت‌ها، به‌ویژه در حوزه انرژی و نتیجه ۳۰ سال مدیریت نادرست است. آقای پزشکیان با یک وضعیت بحرانی مواجه هستند. دولت در شرایط مطلوبی قرار ندارد. دولت احمدی‌نژاد بیشترین آسیب به صنایع وارد کرد و با این شرایط، دستیابی به رشد ۸ درصدی دشوار است. مدل کاری و فرایندهای صنایع و تجهیزات آنها به‌گونه‌ای است که هر بار خاموش و روشن‌شدن، هزینه‌های بالایی را به واحد تولیدی تحمیل می‌کند. هزینه تعطیلی ساختار اقتصادی شفاف نیست. برآورد محافظه‌کارانه ما حدود ۲۵۰ همت است و می‌توانیم تا ۵ همت نیز در نظر بگیریم. مشکل ما ناترازی انرژی است که به یک معادله چندمجهولی تبدیل شده و این بدبختی ماست. اگر وضعیت تأمین سوخت شفاف بود و می‌دانستیم که برق یا گازوئیل حداقل ۹۰ درصد اوقات در دسترس خواهد بود، می‌توانستیم برنامه‌ریزی مناسبی برای تأمین برق خود انجام دهیم. بحث نیروگاه‌های تولید پراکنده که چند سال پیش مطرح شد، اگر به‌درستی طراحی و اجرا شود، می‌تواند مزایای زیادی داشته باشد. به‌ویژه اینکه می‌توان از حرارت اضافی آن برای گرمایش و سرمایش استفاده کرد و همچنین تلفات شبکه را ندارد. این امر می‌تواند به افزایش بازده انرژی کمک کند و بار را بر روی شبکه کاهش دهد. در حال حاضر یکی از محدودیت‌های وزارت نیرو، ظرفیت محدود شبکه در بسیاری از مناطق است. این دو مزیت یعنی بازده بالاتر و عدم بارگذاری بر روی شبکه، به دلیل مصرف محلی انرژی، حائز اهمیت است.
راهکار
کشورهای دیگر به مدت ۲۰ سال از سرمایه‌گذاری غافل نبوده‌اند. در شرایطی که ناترازی وجود دارد، دو گزینه پیش رو داریم: افزایش عرضه و کاهش تقاضا. افزایش عرضه به معنای سرمایه‌گذاری در تولید برق و زیرساخت‌های انتقال و توزیع است که در گذشته نادیده گرفته شده‌اند. برآوردها نشان می‌دهد که برای بهبود ساختار تولید و شبکه برق کشور، به حدود ۳۰ میلیارد دلار نیاز داریم، به شرطی که تأمین سوخت مشکلی ایجاد نکند که خود یک چالش دیگر است. اگر بخواهیم به آینده ۲۰ساله نگاه کنیم، این رقم می‌تواند به ۵۰ میلیارد دلار و بیشتر برسد و ما در حال حاضر این منابع را نداریم.