کاوه رحمانی-دانشجو دانشگاه تهران
زمانی که سال 1400 دانشکده فنی تهران قبول شدم حس و حال عجیبی داشتم زیرا بعد از سال‌ها تلاش توانستم به یکی از بهترین دانشگاه‌ها وارد شوم. همان سال کشور درگیر کرونا بود. فروردین 1401 دانشگاه بعد از کرونا بازگشایی شد. بعد از مدتی در سال 1401 بخاطر حوادثی که رخ داد باز هم دانشگاه مقطعی تعطیل شد، بخاطر قطعی آب و برق باز هم تعطیل شد، بخاطر جنگ باز هم تعطیل شد، انگار نه انگار که ما وجود داریم! کیفیت غذا پایین، کیفیت سرویس پایین و امروز هم متوجه شدیم امنیت آزمایشگاه «مادر دانشگاه‌ها» ایمن نیست. جلوی آزمایشگاهی که «محمد امین کلاته» جان باخت، پاتوق خیلی از بچه‌ها بود. جلوی پله‌ها چمن سبز شده بود، اما امروز دیگر خبری از چمن سبز نیست و پاتوق بچه‌ها برای همیشه از بین رفت.
مواردی از آسیب‌دیدگی دانشجویان در آزمایشگاه‌ها گزارش شده است. آسیب به چشم‌ها، سوختگی و اکنون جان‌باختن محمدامین.
جای تأسف دارد که در یکی از برترین دانشگاه‌های کشور، ایمنی پایه‌ای‌ترین محیط‌های پژوهشی مناسب نیست. آزمایشگاه‌ها که باید بستری برای شکوفایی علم و تربیت نخبگان باشند این اتفاقات رخ می‌دهد، چگونه انتظار داریم جوانان نخبه بمانند، بجنگند و ایران را بسازند. چرا بعد از سال‌ها وقوع حوادث مشابه، اقدام مؤثری صورت نمی‌گیرد. آیا این بی‌توجهی، فقط به دلیل کمبود بودجه است یا عدم اولویت‌بندی صحیح؟
سال‌هاست با شعار «مهاجرت معکوس» و «جذب نخبگان» سخنرانی شده است، اما در عمل، دانشجویی که می‌ماند و تصمیم می‌گیرد برای ایران زمین تلاش کند، با چه چیزی روبه‌رو می‌شود؟
دانشگاه باید پناهگاه دانشجویان باشد. اکنون که محمد امین در میان ما نیست، کمترین وظیفه ما این است که یاد او را زنده نگه داریم و با اعلام کمبودها بتوانیم نیازها را بر طرف کنیم. نباید فراموش کنیم که نخبگان ما سرمایه‌های بی‌بدیل کشورند. اگر شرایط به همین شکل باقی بماند، نسل‌های آینده‌ساز ایران، مجبور به ترک این سرزمین خواهند شد و این یعنی از دست دادن سرمایه‌های انسانی که می‌توانند آینده این کشور را رقم بزنند. دانشگاه خانه علم است، اما وقتی سقف خانه ترک برداشته است باید ترک‌ها را ترمیم کرد و شرایط را برای نسل امروز و نسل فردا ساخت. به امید ایران سر بلند.