ستاره صبح-تحریم‌های آمریکا علیه ایران در سال‌های اخیر به حد اعلای خود اعمال شده و حتی می‌توان گفت به نقطه‌جوش رسید و دیگر بالاتر و سخت‌تر از این امکان ندارد. آمریکایی‌ها هم همه راه‌ها را رفتند اما دستاورد سیاسی به دست نیاوردند. نتیجه این تحریم‌ها مشکلاتی بود که برای ملت ایران درزمینه غذا، دارو و معاش مردم به وجود آمد و این‌ها مواردی است که دیوان دادگستری بین‌المللی لاهه در حکم خود اعلام کرده که آمریکایی‌ها باید این تحریم‌ها را متوقف کنند. اما آمریکایی‌ها به استفاده از سازوکار حل اختلاف برجام (موسوم به مکانیسم ماشه) روی آورده‌اند؛ سازوکاری که برای شرایطی پیش‌بینی شده بود که اگر اعضا باهم به اختلافی در عمل به مفاد برجام برخورد کنند، به آن رجوع کنند و اگر به نتیجه نرسیدند هر یک از کشورهای عضو می‌توانند همه تحریم‌های تعلیق شده شورای امنیت را برگردانند و ایران هم انجام تعهدات هسته‌ای خود را متوقف کند. آمریکایی‌ها از برجام خارج شده‌اند به همین دلیل دیگر نمی‌توانند از این سازوکار استفاده کنند. اکنون پرسش این است که چرا آمریکا تا این حد اصرار داشته و دارد که از سازوکار حل اختلاف برجام استفاده کند و بعد از گذشت سی روز از ارائه درخواست، تحریم‌های سازمان ملل را برگرداند؟ همه تلاش آن‌ها برای آن است که تحریم‌های یک‌جانبه آن‌ها مشروعیت بین‌المللی پیدا کند. یعنی اگرچه تحریم‌ها از منظر اقتصادی تاکنون اجراشده و ایران در برابر آن مقاومت کرده، اما اغلب کشورهای دنیا به لحاظ سیاسی این تحریم‌ها را محکوم کرده‌اند. پس‌ازآن که کشورها از منظر سیاسی با تصمیم آمریکا همراهی نکردند، آمریکا به شورای امنیت مراجعه کرد که در آنجا هم به درِ بسته خورد زیرا اعضای شورای امنیت تأکید کردند که آمریکا نمی‌تواند از این سازوکار استفاده کند. اکنون آمریکایی‌ها یک‌جانبه بیانیه داده‌اند که تحریم‌های سازمان ملل فعال‌شده است و آن را به همه کشورها ابلاغ کردند. درواقع آن‌ها به‌زور می‌خواهند وانمود کنند که این تحریم‌ها مربوط به سازمان ملل است؛ اما در عمل اتفاق چندانی نمی‌افتد. در رأس همه کشورها، سه کشور اروپایی آلمان، فرانسه و انگلیس به‌عنوان اصلی‌ترین متحدان آمریکا اعلام کردند که این تصمیم را به رسمیت نمی‌شناسند و تحریم‌های تعلیق شده احیا نمی‌شود. روسیه و چین هم با تصمیم آمریکا مخالفت کرده‌اند. در میان سایر کشورها هم به‌جز اسرائیل و برخی کشورهای عرب منطقه مثل عربستان و امارات، بقیه کشورها در این زمینه موافقتی نکرده‌اند؛ زیرا این تصمیم غیرمستدل و غیرقانونی است. بنابراین درِ تحریم‌ها همچنان بر پاشنه ناپایدار یک‌جانبه‌گرایی علیه ملت ایران می‌چرخد. اگر این پاشنه ناپایدار نبود، آمریکا به سازمان ملل رجوع نمی‌کرد تا تحریم‌ها را در پوشش جدیدی علیه مردم ایران ادامه دهد. آمریکایی‌ها به لحاظ سیاسی شکست‌خورده‌اند، زیرا هیچ کشوری با آن‌ها همراهی نکرده و ایران هم همچنان به سیاست‌های قبلی خود ادامه می‌دهد؛ به لحاظ اقتصادی هم آمریکا صرفاً برای ملت ایران مزاحمت ایجاد کرده‌است.