در این دوران بسیار نوشتم وگفتم وبرای شرکت باهرکس که می‌شد سخن گفتم وازایران ورنجی که از کج فهمی برمردم می‌رود نالیدم ونالیدیم. از نشدن‌ها ونگذاشتن‌ها ودخالت‌ها گفتند، می‌گفتم اندکی بهبود در زندگی واندکی فضای آرام تر برای زنان وبانوان هم غنیمت است واینک فرصتی به دست آمده از دستش ندهیم. گفتند نمی‌شود گفتم بر می‌گردیم به خانه نخست.
کارزاری سخت ونفس گیر بود، درحالی بامخالفان شرکت در انتخابات همدل بوده وسخنشان را درک می‌کردم به میدان مبارزه باواپس گرایی می‌خواندمشان. و…
خوشبختانه این کارزار به پیروزی انجامید و مسعود پزشکیان به پاستور راه یافت.
اکنون که همه در اندیشه آراستن دولتند وسهم خواهان درصف پذیرش مسئولیت بر آن شدم که ساده وبی آلایش سخنی را که ازنخست بادوستان گفته بودم باهمگان در میان بگذارم که در 15 تیرماه مأموریت خودرا پایان یافته دانسته. وبه میدان نقد ونوشتن باز می‌گردم. سهمی که من می‌خواهم انجام تعهد وعمل به پیمان است. وکاری که درپیش خواهم داشت درکنار پشتیبانی نقد است وگاه هشدار، چه شنیده شود وچه نادیده انگاشته شود. کمک به پزشکیان برای پیشبرد برنامه‌های اعلام شده مهم‌ترین کاری است که باید باهمت همگانی به سرانجام برسد. گشودن میدان برای جوانان رسالت میان سالان آزمون پس داده وکار کشته است. همه باهم شویم که راهی برای آشتی ملی باز شود، همه بکو شیم که پیوستگی ملی مبنای کار قرار گیرد. همه تلاش کنیم که ایرانیان ترک وطن گفته در آرزوی بازگشت و یا سفر به ایران نمانند،
سال گذشته در امریکا هرجا که رفتم با اندوه این مهاجران بی گناه باترس‌ها و آرزوهای به هم آمیخته رو برو شدم. درنشست نمایندگان ادوار با رئیس‌جمهور منتخب (سه شنبه گذشته) هم گفتم با کمک رهبری راهی برای عفو همگانی بیابید..
ایران تاب تنگناهای بیشتر را ندارد، ایران عزیز زخمی ورنجدیده است. بچه‌های این مادر پیرهم کم آزار ندیده‌اند.
بهر تیمارش همه باهم شویم
بهر مادر بچه‌ها مادر شویم