این روزها وقتی آمار رأی دهندگان شهرهای کشور را بررسی می‌کنیم، درمی‌یابیم شهرهایی که ساکنان آن ترک‌ها، کردها، لرها، بلوچ‌ها، عرب‌ها و دیگر اقوام هستند، رأی بیشتری به پزشکیان داده‌اند. حالا عده‌ای موضوعی را مطرح کرده‌اند مبنی بر این که در دوره‌های گذشته همین شهرها به اصلاح‌طلبان رأی بیشتری داده‌اند و بر این تاکید می‌کنند که همین شهرها به روحانی هم همین قدر در سال‌های ۹۲ و ۹۶ رأی دادند و چنین نتیجه می‌گیرند که مشارکت اقوام در پیروزی پزشکیان نقش موثری نداشته یا کم‌رنگ بوده است.
به نظر نویسنده، مقایسه و نتیجه گیری باید در ظرف زمانه و موقعیت سیاسی امروز ایران بررسی شود. پرسش این است که اگر روحانی امسال نامزد بود از همین شهرها که ساکنان آن اقوام گوناگون هستند این میزان رأی می‌آورد یا خیر؟ از طرفی جلیلی در شهرهای قم، مشهد و اصفهان بیشتر از پزشکیان رأی آورده است، در حالی که در انتخاباتی که روحانی، جلیلی و قالیباف با هم رقابت می‌کردند، همین شهرها به روحانی بیشتر رأی داده‌بودند.
این بار این اقوام بودند که به سبد رأی ارزشمند اصلاح‌طلبان افزودند و پزشکیان را به پیروزی رساندند.
ما اکنون در سال ۱۴۰۳ زندگی می‌کنیم. ظرف زمانه تغییر کرده است. جامعه ایرانی به ویژه اقوام تشکیل دهنده ایرانشهر، در انتخابات اخیر بر اساس آنچه بر آنها گذشته است، تصمیم گرفتند و به پزشکیان رأی دادند.
آمار رأی بعضی روستاهای آذربایجان قابل توجه است و در بعضی روستاها ۹۸ درصد، بعضی ۱۰۰ درصد و بعضی ۱۲۰ درصد (با احتساب مهمانان آن روستا) به پزشکیان رأی داده‌اند.
این که به راحتی بگوییم، اقوام نقش مهمی در پیروزی پزشکیان نداشته‌اند، از چنین سخنی بوی قدرنشناسی و نفاق می‌آید. پزشکیان به خاطر شخصیت مستقلی که از خود نشان داد و با شجاعت از حق اقوام دفاع کرد، نه تنها به اقوام که به مذاهب و گرایش‌های گوناگون فکری هم موج مثبت و دوستانه‌ای فرستاد. رأی دهندگان ترک و کرد و عرب و بلوچ به واسطه بینش سیاسی و ارتباطی که پزشکیان توانست با آنها بگیرند به او رأی دادند. البته که پیام رأی آنها به پزشکیان، مطالبه اصلاح امور اقوام نیز بود.
وقت آن است که جریان اصلاح‌طلب و اصولگرا به ساختن ایران در معنای کلی آن نگاه کنند. در شرایطی که شاهد کاهش مشارکت رأی دهندگان نسبت به دوره‌های قبل هستیم، بهتر است قدر هر ایرانی که برای اصلاح امور کشورش در انتخابات شرکت کرده است و با رأی خود فرصتی دوباره را به حکمرانی داده است، بدانیم. ضمنا به آنهایی هم که رأی ندادند احترام بگذاریم، زیرا آنها هم دارای حق مشارکت یا عدم مشارکت بودند و از هر سخنی که منجر به خط کشی، منزوی کردن عده‌ای و ناسپاسی می‌شود، پرهیز کنیم. زیرا همه به یکدیگر نیاز داریم.
هویت ایران به وجود اقوام، مذاهب، آیین‌ها، سنت‌ها و رنگین بودنش بستگی دارد. ترک‌ها، لرها، کردها، عرب‌ها، بلوچ‌ها، زرتشتی‌ها، ارمنی‌ها و... نگاهبانان مرزهای جغرافیایی، سیاسی، فرهنگی و معنوی کشور هستند. شایسته نیست فردای پیروزی در انتخابات آنها را نادیده بگیریم.
حالا که پزشکیان با شخصیت و رفتاری مستقل توانسته خودش با مردم به ویژه اقوام ارتباط برقرار کند، بهتر است بگذاریم باز هم خودش برای تقسیم قدرت و اصلاح امور کشور و حل مسائل اقوام تصمیم بگیرد.
پزشکیان به اقوام قول داد که نقش آنها را در آینده کشور ببیند. فارغ از این که اقوام به او رأی داده یا رأی نداده باشند، رئیس‌جمهور راستگو که گردن برای مردم گرو گذاشته است، با توجه نشان دادن به حقوق اقوام، سطح انتظار و تراز برای بهبود اوضاع آنها را بالاتر برده است. از آنجا که جامعه ایرانی حرکت به جلو دارد، رئیس‌جمهور بعدی هم باید به همین نکته پایبند باشد. به هر روی نقش ایران را در همه گل‌های زیبای این قالی هزار رنگ باید دید.