برای ما فرصتی پیش آمده است که دامن تردید را رها کنیم. به اما واگرها پایان دهیم. باهمه دلخوری‌ها ونا امیدی‌ها یک بار دیگر بخت خویش را برای رهایی کشور از نا بسامانی‌ها بیازماییم. چندی از سر اعتراض صندوق رآی را وانهادیم وچون امکان انتخاب از ما گرفته شده بود تن به آنچه می‌خواستند ندادیم.
اینک پزشکیان خواسته ویا ناخواسته کسی است که اسباب این شده است که فرصتی کمیاب رقم بخوردکه از خویش بپرسیم اینک چه کنیم؟! این بار صندوق را به حال خود بگذاریم وکسی را که می‌خواهند یک راست به کاخ پاستور ببرند وسهم ما ادامه نارسایی‌ها ودلمردگی‌ها باشد و یا برخیزیم وبگوئیم ماهم هستیم.
این مایی که اگر شکل بگیرد وبه جنبش در آید هر ناممکنی را ممکن می‌کند، من برای شرکت نکردن در انتخابات هزار دلیل وبرای شرکت در انتخابات تنها یک دلیل دارم وآن دلیل غم‌ها ودردهای مادرمان ایران است. من برای ایران از کورسوی امیدی که رخ نموده است دلم می‌خواهد که دل نکنم. شاید سرنوشت ایران بهتر شود.
شاید اندکی از دردها ورنج‌ها وخشونت‌ها وناکار آمدی های کاسته شود. پزشکیان قهرمان نیست این را می‌دانم. پزشکیان با کار گروهی زندگی نکرده است برایم پوشیده نیست، دلیلی برای برشمردن ویژگی های ناشناخته برای پزشکیان نمی‌بینم. ولی پزشکیان خودش است همین وبس!! ا اگر مردم به پاخیزند کسی را وارد ساختار قدرت خواهند کرد که می‌تواند اسباب به کار گرفتن نخبگان شود وکشور راهی برای کاستن از این همه نا کار آمدی پیدا کند.
پزشکیان اینک می‌تواندنقطه‌ای برای پیوندبین بخش های گوناگون اجتماعی شود اگربخواهیم وبرپاخیزیم... ساختار قدرت وسهم ریاست جمهور در این ساختاررا می‌شناسیم.
قدرت متمرکز غیر پاسخ‌گو دور ازچشم ما نیست.. دامنه قدرت شورای نگهبان ورد صلاحیت های غیر قانونی توان را از کشور گرفته است. با همه این‌ها و با همه دشواری‌هایی که درراه است، با همه دخالت‌ها و با همه آنچه هستیم اگر بخواهیم می‌توانیم بگوییم ما هم هستیم. دلم می‌خواهد به فرزندان ایران بگویم. مادرمان ایران آشفته‌حال وبی قرار است، این پیر هزاران درد دیده و هزاران زخم‌خورده حال و روز خوشی ندارد. می‌خواهم به فرزندان مادرمان ایران بگویم. «بهر مادر بچه‌ها مادر شوید»! برای تیمار مادر از خود بگذریم وباهم شویم. ما می‌توانیم اگر بخواهیم.