حسین کنعانی مقدم گفت: «سال‌های سال است که دشمنان رشد و تعالی ایران به دانشگاهها طمع دارند (چه قبل از انقلاب و چه پس از انقلاب). برخی در تلاشند که دانشگاهها را به عنوان پایگاهی برای گروه‌ها و جریان‌های خاص خود، تعریف کنند. به عنوان فردی که هم به عنوان دانشجو و هم به عنوان مدرس در دانشگاهها حضور داشتم، تاکید می‌کنم که دانشگاهها، همیشه از حساس‌ترین مراکز بوده اند. رفتار با استاد و دانشجو نباید تبدیل به خودزنی یا عملیات انتحاری علیه خودمان باشد. در عملیات انتحاری، نه تنها خود فرد حمله کننده منفجر می‌شود، بلکه تمامی محیط اطراف را هم نابود می‌کند. این روش جدید برخورد با اساتید در دانشگاهها به همین شکل است.»
وی افزود: «تحت فشار قرار دادن اساتید دانشگاه همان رفتار انتحاری نابودگر است. رفتار با دانشجو و دانشگاه نیازمند رویکرد عقلانی و فارغ از هر نوع احساسات و اعمال سلیقه است. برخورد با مسائلی که در دانشگاه رخ می‌دهد نباید ملاک عمل مسئولان باشد. این که در هیئت علمی دانشگاه روی یک جریان خاص تمرکز و تسویه حساب‌های جناحی و حتی خودزنی می‌کنند اشتباهی بزرگ و نابخشودنی است. اصل موضوع این است که دانشجو و دانشگاه به عنوان یکی از مصادیق رشد، توسعه و نخبگی، مطرح است و رفتار‌ها باید کاملا قانونمند باشد. به همین دلیل معتقدم باید عدالت سیاسی و رفتاری درباره اساتید دانشگاه و دانشجویان اعمال شود و دانشگاه را نمی‌توان دستخوش یک جریان خاص و یا سیاست‌های خاص کرد.»
این فعال سیاسی اصولگرا گفت: «آن‌ها که فکر می‌کنند با حضور در دانشگاه و عملیات انتحاری، می‌توانند دانشگاه را به یک جایگاه خاص برسانند، کاملا در اشتباهند. زمانی که مدرس دانشگاه بودم با دختران و پسرانی رو به رو بودم که همگی جوان و دارای روحیه پر شور و اشتیاق بودند. اما برخی از آنان تصور می‌کردند که فقط باید به دانشگاه آمده و تعدادی واحد را پاس کنند و بروند و هیچ نوع فعالیت اجتماعی نداشته باشند. در حالی که پیش از انقلاب و در دوران دانشجویی من، دانشگاهها برای ما، مرکز فکر و اندیشه و تضارب آراء بود و حتی افرادی مثل دکتر بهشتی، دکتر شریعتی، دکتر مفتح، که در دانشگاهها حضور داشتند، با حمایت دانشجویان به روشنگری می‌پرداختند.»
وی افزود: «برخی فکر می‌کنند دانشگاه مثل بیمارستان است، یعنی تعدادی مریض آمده اند و دکتر و پرستار هم در دانشگاه حضور دارند و باید دانشجویان یا همان مریض‌ها را شفا داده و مرخص کنند. در صورتی که این نگاه بسیار غلط است. دانشگاه نه بیمارستان است و نه پادگان. اگر ما مولفه‌های یک دانشگاه موفق را در نظر نگیریم و اعمال نکنیم، به جای دانشجو، ربات از دانشگاه فارغ التحصیل خواهیم کرد.»
کنعانی مقدم تاکید کرد: «اساسا دانشگاه باید سیاسی باشد. وقتی دانشگاه سیاسی نباشد یا تبدیل به محل نفوذ و حضور یک عده خاص باشد، همان بیمارستان یا پادگان است. برخی تصور می‌کنند در دانشگاه، همه باید مثل مسئولین کشور فکر کنند در حالی که دانشگاه جایی است که باید فضایی ایجاد شود که افراد بتوانند غیر از منویات و افکار حاکمیت، نیز فکر کرده و مسائل و مشکلات کشور را دیده و حل کنند. برخی نگاه پادگانی، بیمارستانی و حتی تیمارستانی نسبت به مسائل دانشگاهی دارند. این طرز فکر، کاملا انحرافی است و باید مورد بازنگری قرار گیرد. درب‌ها باید باز شود تا صدای مخالف در دانشگاهها شنیده شود. رهبری نیز بر ایجاد کرسی‌های آزاداندیشی تاکید کرده اند. چطور ممکن است در دانشگاه اسلامی این کشور، راه را بر مخالفان و منتقدین حاکمیت ببندیم.»
منبع: فراز دیلی