به گزارش ستاره صبح آنلاین غلامرضا ظریفیان در گفت‌وگو با خبرنگار ایلنا، درباره "طرح صیانت از کاربران در فضای مجازی گفت: در بحث طرح صیانت باید عنوان کرد، هر جامعه‌ای برای خودش مرزها و حریم‌هایی دارد که با توجه به نگاه کلان این مرزها تعریف می‌شود که هر حکومت و دولتی برای آن شکلی ترسیم می‌کند.
این فعال سیاسی تاکید کرد: واقعیت این است صیانت در هر عرصه‌ای نیازمند یکسری پیش نیازهای اولیه است، مهمترین عامل پیش‌نیاز صیانت در عرصه‌های مختلف اخلاقی، اقتصادی اجتماعی و سیاسی این است که جامعه اولاً درک درست و دقیقی از مفهوم صیانت داشته باشد، ثانیاً در عین حال آن مجموعه‌ای که تلاش می‌کند طرح صیانت را ایجاد کند چه دولت و چه حاکمیت در کل هر مجموعه‌ای که متکلف به امر صیانت می‌شود، از یک اعتماد بالایی در میان مخاطبان برخوردار باشد
وی خاطرنشان کرد: مجموعه‌هایی که اقدام به امر صیانت می‌کنند، از یک سو باید کاری کنند که مسئله با آگاهی دقیق جامعه همراهی شود از سوی دیگر باید کاری کنند با اعتماد بالای نسبی جامعه هدف روبه‌رو شود.
ظریفیان یادآور شد: حال امروز که بحث صیانت فضای مجازی است که جامعه هدف آحاد کشور را در برمی‌گیرد و صرفاً متخص به یک امر تخصصی نیست بنابراین آن مجموعه‌ای که دست به اقدام می‌زند باید به نوعی اعتماد و سرمایه اجتماعی داشته باشد تا نهایتا مردم بدانند چه چیزی می‌خواهد صیانت شود، به چه دلیل می‌خواهد صیانت شود و در عین حال اعتماد کنند به کسانی که این امر را می‌خواهند انجام دهند؛ چراکه اگر این دو عامل انجام نگیرد یعنی هم عامل آگاهی و سرمایه اجتماعی و اقدام، حاصل این صیانت به عکس خودش تبدیل می‌شود.
وی تاکید کرد: اگر جامعه اعتماد نکند و احساس کند که در پوشش طرح صیانت می‌خواهند آزادی‌های آن جامعه را که آزادی‌های طبیعی و خدادادی انسان‌هاست و هم آزادی‌های حقوقی و قانونی انسان‌ها را محدود کنند، در قضایای مباحث صیانت قبل از دوره جدید هم شاهد بودیم که جامعه چه واکنش گسترده‌ای به این امر داشت.
این فعال سیاسی اصلاح‌طلب بیان کرد: اگر احیاناً از یک بخش جامعه هم سوال می‌کردیم صیانت چیست؟ ممکن بود آن زمان جامعه دقت لازم را در مفاد صیانت نکرده باشد چراکه اولاً در پرده ابهام آن طرح صیانت با یک سری عبارات کلی آگاهی‌بخشی می‌شد، ثانیاً جامعه آن اعتماد را به کسانی که قصد دارند این اقدام را کنند، ندارد. حاصل این رفتارها این است که جامعه نسبت به این طرح از قبل واکنش نشان می‌دهد، سپس اینکه تجربه نشان داده در جامعه ما ممکن است طرحی را محقق کنند اما نمی‌تواند استمرار پیدا کند و تحقق و تداومش مشکل پیدا می‌کند چراکه جامعه با گستردگی دنیای مجازی راه‌های جبران آن محرومیت را برای خودش پیدا می‌کند.
وی یادآور شد: ما در واقعه ویدئو، ماهواره و برخی از برنامه‌ها که فیلتر کردند مشاهده کردیم جامعه به سمت راه‌های جدید رفت.
ظریفیان خاطرنشان کرد: نظام تصمیم‌سازی و تصمیم‌گیری ما هم به جای اینکه تصمیمات را در یک بستر آگاهی‌بخشی انجام دهد و به معنای واقعی جامعه را در ارتباط با برخی از مسائل که مشکل و آسیب دارد، کمک کند، مردم را به سمت قاعده لج برده و جامعه تلاش کرد از آن تنگناهایی که می‌خواهند به او تحمیل کنند به اشکال مختلف خارج شود.
وی تاکید کرد: مطرح کردن طرحهای مانند طرح صیانت باید با دقت، هوشمندی لازم، آگاهی‌بخشی مردم و ایجاد اعتماد صورت گیرد و مردم گفته شود ما نمی‌خواهیم حقوق شما را محدود و تحدید ایجاد کنیم بلکه می‌خواهیم فرصت مناسبی ایجاد کنیم که در اینصورت اگر این طرح‌ها به صورت ابتدایی تحقق پیدا کند و مشکلاتی را به وجود بیاورد باز هم مردم می‌پذیرند.
ظریفیان خاطرنشان کرد: در قضیه اولیه طرح صیانت نشان داده شد، فقدان عدم آگاهی‌بخشی درست و همچنین در پرده‌های ابهام‌آمیز با مردم صحبت کردن و نگفتن این که منظور از این کار دقیقا چیست؟ و همین‌طور عدم بیان سخنانی که اعتماد مردم را بالا ببرد، باعث شد حتی اگر این طرح دارای ابعاد مثبتی باشد به دلیل آن‌که جامعه به شکل دقیقی از آن آگاه نیست و نمی‌داند در برابرش باید چه کاری انجام دهد نسبت به آن یک تردید جدی داشته باشد.
وی ادامه داد: به نظر می‌رسد طراحان قبل از اینکه با عجله دست به اقدامی بزنند تا سرنوشت این طرح هم به طرحهای فرهنگی ناموفق مشابه تبدیل شود فکر می‌کنم باید به لوازم این مسئله فکر کنند و با مردم به قصد آگاهی بخشی صحبت شود.
این فعال سیاسی اصلاح‌طلب در پایان تاکید کرد: بحث اصلی این است که موضوع فضای مجازی برای جامعه ما به اندازه معیشتشان اهمیت دارد و اگر تصمیم ناپخته و بدون توجه به نیازهای جامعه و با نگرش قیمومیت مردم مصوب شود، از همین اکنون به ناموفق بودن آن اذعان کرد.