ستاره صبح آنلاین-ریشه انباشت مشکلات در کشور به سیاست‌گذاری‌های نسنجیده و غیر کارشناسی، تصمیم‌سازی‌ها و تصمیم‌گیری‌های نادرست در دولت‌ها، مجالس، دستگاه قضایی، نهادهای خارج از دولت و ... در گذشته و حال برمی‌گردد. گرچه اقتصاد و معیشت از دیدگاه صاحب‌نظران، اولویت امروز کشور است، اما مشکلات اقتصادی کنونی، معلول و نتیجه علت‌های فرا اقتصادی (سیاست، روابط خارجی، تحریم، عدم تصویب لوایح FATF و ...) است و تا زمانی که این علت‌ها به‌صورت ریشه‌ای موردبررسی قرار نگیرند و حل‌وفصل و نشوند، در به همان پاشنه‌ای خواهد چرخید که در گذشته چرخیده است و نمی‌توان افق روشنی برای معیشت، اقتصاد و محیط‌زیست تصور و ترسیم کرد.
یکی از مهم‌ترین دستاوردهای انقلاب، قانون اساسی و پارلمان بوده و هست. جمهور یعنی رأی و نظر اکثریت مردم در اداره کشور حاکم باشد، نه اینکه عده‌ای بنشینند و به‌جای مردم تصمیم بگیرند. به گفته رهبران انقلاب، مردم قیم نمی‌خواهند، زیرا خودشان می‌توانند سرنوشت خودشان را تعیین کنند. مردم شعارها و آموزه‌های دوره انقلاب را در خاطر دارند و از خود می‌پرسند که چرا زندگی‌شان بهبود نیافته است؟ مردم ایران اگر در گذشته مطالبه‌گر نبودند، امروز مطالبه‌گر شده‌اند و از مسئولان «عمل» و «پاسخ» می‌خواهند، نه «حرف» و «وعده». شعار دولت‌ها، مجالس و دستگاه قضایی این بوده و هست که مردم باید در «رفاه» و «عدالت» زندگی کنند، نه در «رنج»، «مهنت» و «تبعیض». متأسفانه اکنون می‌بینیم که عده‌ای از قدرت سوءاستفاده کرده و دست در جیب مردم می‌کنند. یکی از دلایلی که نشان می‌دهد وضع مردم بهبود نیافته و جامعه اخلاق محور نشده، این است که سالانه بیش از ۹ میلیون پرونده یکتا وارد دستگاه قضایی و ۱۷ میلیون رسیدگی انجام می‌شود.
تمام احزاب، صاحب‌نظران و فعالان سیاسی با هر گرایش و دیدگاهی در اینکه اوضاع کشور اکنون نگران‌کننده است و در عرصه‌های اقتصادی، اجتماعی، سیاست داخلی و سیاست خارجی با مشکل روبه‌روست، تردیدی ندارند. ریشه اصلی این بحران رویکرد غیر توسعه‌ای در اداره کشور طی دهه‌های گذشته و عدم استفاده از متخصصین و اهل‌فن است. درآمد سرشار نفت از سال 1384 تا 1392 که با توجه به زیرساخت‌های نسبتاً آماده می‌توانست موجب جهش کشور در مسیر توسعه اقتصادی شود، به علت وجود رویکرد غیر توسعه‌ای دولت و مجلس اصولگرا و سیاست تهاجمی در روابط خارجی از دست رفت. یک فایل صوتی مربوط به مناظره «مهدی بازرگان» با «سید محمد بهشتی» در فضای مجازی وجود دارد که موضوع آن این است که اولویت، «تعهد» است یا «تخصص»؟ در این فایل صوتی بهشتی تأکید داشت که تعهد اصل است، در مقابل بازرگان می‌گفت که تخصص در اداره کشور اولویت دارد. بازرگان از بهشتی پرسید شما اگر بخواهید از قم به تهران بروید با یک راننده بی‌تجربه می‌روید یا با یک راننده باتجربه؟ بهشتی پاسخ داد با این استدلال دیگر حرفی ندارم؛ البته لازم به ذکر است که افراد دارای تخصص، بی تعهد نیستند و تعهدشان به انجام کار درست، علمی و فنی است.مشکل کشور ازآنجا آغاز شد که افراد کار بلد، ملی، خیرخواه، دوستدار مردم و ایران از دایره «تصمیم‌گیری» و «تصمیم سازی» به بهانه نداشتن «تعهد»، حذف و به حاشیه رانده شدند و جای آن‌ها را افراد به‌ظاهر متعهد گرفتند. متخصصان همان‌هایی هستند که سال‌ها پیش گفتند و هشدار دادند که کارخانه‌های «فولاد مبارکه» و «فولاد سپاهان» به دلیل نیاز به آب زیاد باید در بندرعباس ساخته می‌شدند، نه در استان اصفهان. همچنین ساخت «سد کرخه» به دلیل گریز آب که در کف آن وجود دارد، اشتباه بوده و نباید ساخته می‌شد و ساخت سد «گتوند» به دلیل اتصال به زمین‌های نمکی اشتباه بوده است. ساخت کارخانه «نیشکر هفت‌تپه» هم به دلیل نیاز به آب زیاد در خوزستان غلط بوده است. طرفداران محیط‌زیست در شهرها هشدار دادند که باغات را به بهانه ساخت برج ویران نکنید. همچنین به‌جای ساخت اتوبان در شهرها باید مترو ساخته می‌شد و در بالادست دریاچه ارومیه نباید سد ساخته می‌شد که باعث خشک شدن تدریجی این دریاچه شود. این‌ها نمونه‌هایی از اجرای پروژه‌های غلط و نادرست است که مغایر با نظر اهل‌فن ساخته شده‌اند که عوارض آن درگذر زمان در کشور به‌ویژه در استان خوزستان ظاهر شده و باعث نارضایتی گروه‌هایی از مردم به کم‌آبی ازجمله خشک شدن «هورالعظیم» و ... شده است. در همین حال خبری هم از نمایندگان انقلابی خوزستان که در یک فرآیند غیررقابتی به مجلس راه یافته‌اند، نیست. نتیجه اینکه اگر اکنون هم مثل گذشته در اداره کشور ازنظر نخبگان، فن‌سالاران، تکنوکرات‌ها، اقتصاددانان و ... استفاده نشود، مشکلات کنونی نه‌تنها از پیش پای ملت برداشته نخواهد شد، بلکه بر حجم آن‌ها نیز افزوده خواهد شد. اگر به نظر اهل‌فن، خیرخواهان، افراد نخبه عمل می‌شد، روابط خارجی و بسیاری از مشکلات دیگر کشور حل می‌شد و امروز مردم از مواهب آن بهره‌مند می‌شدند و شاهد گروه‌هایی از مردم در کف خیابان نبودیم.