با نزدیک شدن به موعد اعلام برنده نوبل ادبیات ۲۰۲۵ گمانه‌زنی‌هایی درباره برنده امسال این جایزه صورت گرفته و همچنان نام نویسندگان پرآوازه‌ای همچون «هاروکی موراکامی» و «مارگارت اتوود» در بین شانس‌های احتمالی به چشم می‌خورد. به گزارش ایسنا، برنده جایزه نوبل ادبیات ۲۰۲۵ هفته آینده، پنج‌شنبه ۹ اکتبر، اعلام خواهد شد. مثل همیشه، درباره برنده این جایزه گمانه‌زنی شده است.
«لیت‌هاب» نوشت، امسال هم مانند سال‌های قبل، اسامی آشنایی در صدر فهرست سایت شرط‌بندی بریتانیایی NicerOdds هستند. «جرالد مورنین»، نویسنده استرالیایی همچنان در صدر قرار دارد و طی دو سال گذشته همیشه در سه رتبه اول بوده است. به نظر می‌رسد افرادی که درباره برنده امسال نوبل ادبیات گمانه‌زنی کرده‌اند از «کان شو»، که دو سال گذشته شماره یک بود، ناامید شده‌اند و اکنون از پنج رتبه اول خارج شده است.
«مارگارت اتوود»، نویسنده و شاعر، هم سقوط قابل توجهی داشته است، اما شاهد صعود «الکسیس رایت» و حضور شگفت‌آور «کریستینا ریورا گارسیا» در مقام سوم هستیم.
«پل سایمون» هم دوباره ظاهر شده است و البته «هاروکی موراکامی» نیز به نظر می‌رسد از سوی افرادی که گمانه‌زنی می‌کنند به عنوان یکی از شانس‌های مهم درنظر گرفته شده است.
سال گذشته، «هان کانگ»، رمان‌نویس ۵۳ساله اهل کره‌جنوبی به عنوان صد و هفدهمین برنده نوبل ادبیات انتخاب شد.
«هان کانگ» برای «نثر شاعرانه قدرتمندی که با آسیب‌های تاریخی مواجهه داشته و شکنندگی زندگی انسان را آشکار می‌کند» به عنوان برنده نوبل ادبیات ۲۰۲۴ برگزیده شد.
او آثاری از جمله «گیاهخوار»، «کتاب سفید»، «اعمال انسانی» و «درس‌های یونانی» را منتشر کرده است. «کانگ» نویسندگی را از سال ۱۹۹۳ میلادی و با انتشار چندین شعر در مجله «ادبیات و جامعه» آغاز کرد. نخستین نثر او در سال ۱۹۹۵ در قالب مجموعه داستان‌های کوتاهی با عنوان «عشق یوسو» منتشر شد.
موفقیت در اجرای جدید «در انتظار گودو»
بازی کیانو ریوز و الکس وینتر در اجرای جدیدی از «در انتظار گودو» بکت در نیویورک، نگاهی کیهانی و جذاب به این نمایش داد. به گزارش مهر به نقل از ورایتی، جیمی لوید کارگردان جنجالی بریتانیایی که مهر خود را بر «خانه عروسک»، «سانست بلوار» و «اویتا» زده، در آخرین اثر خود دوباره به سراغ هنجارها می‌رود و اثر ساموئل بکت استاد ابهام، پوچی و مینیمالیسم را با نتایج متفاوتی به چالش می‌کشد. اگرچه لوید فضای تاریک و بی‌روح بکت را با چیزی روشن‌تر، تمیزتر و کیهانی‌تر جایگزین و آن درخت تنهای نمادین شاهکار تراژیک-کمدی بکت را خارج از صحنه اصلی می‌گذارد، اما صرف نظر از هر ویدئویی که به سبک «سانست بلوار» در این نمایش هم جای دارد، اضطراب وجودی نمایشنامه در دنیایی غیرمنطقی را همچنان قدرتمند حفظ کرده و این نمایش را شاید به دلیل انتخاب بازیگران، برای مخاطبان جدید جذاب‌تر کرده است. اجرای مجدد «در انتظار گودو» در نیویورک که با جذابیت کیانو ریوز (بازیگر فیلم‌های «ماتریکس» و «جان ویک» که برای نخستین بار روی صحنه نمایش ظاهرشده) جلو می‌رود، به اجرای قابل احترامی در برادوی بدل شده است. در این نمایش ریوز همراه الکس وینتر، دوست قدیمی‌اش که در فیلم «ماجراجویی عالی بیل و تد» در سال ۱۹۸۹ (سال مرگ بکت) هم همراه هم بودند، در نقش ولگردان سیزیف‌وار بکت، روی صحنه رفته‌اند. این همراهی، شخصیت‌های بکت را به نوع باحال‌تر خود بدل کرده و این دو -که هر دو حدود ۶۰ ساله هستند - بیشتر شبیه جوان‌های سر به راهی ظاهر شده‌اند که با ریتمی آرام، در عین حال نوعی بی‌خیالی را به نمایش می‌گذارند و این رویکرد کم‌حرارت، تاحدودی از طنز، وحشت و طنین احساسی اثر می‌کاهد. ریوز با مو و ریش نامرتب و چهره‌ای گیج و منگ که گویی از خوابی طولانی بیدار شده، آسیب‌پذیری لطیفی را به استراگون (معروف به گوگو) داده است و گاه با دستانی که محکم در هم گره خورده و اخم کرده و گاه در حالتی جنینی و ترسناک، گویی از خود در برابر ناشناخته‌ها محافظت می‌کند. او مرد-کودکی است که در زمان، مکان و خاطره گم شده و حس شاعری را که زمانی داشت، جست‌وجو می‌کند.