مطالعات پژوهشگران نشان میدهد حیوانات نیز با هم دوست و از مزایای آن از جمله پشتیبانی از یکدیگر در شرایط سخت برخوردار میشوند.
به گزارش ایرنا از وبگاه لایو سایِنس، برخی رفتارها در بسیاری گونههای جانوران اجتماعی، نشان میدهد آنها میتوانند علاوه بر خویشاوندان یا جفت خود، به برخی از همنوعان خود نزدیکتر از دیگران باشند.
دلفینهای نر با سایر دلفینهای نر که سبک جستوجوی مشابهی برای غذا دارند، معاشرت میکنند. فیلها از شیوه خاصی برای احوالپرسی با فیلهایی که میشناسند، استفاده میکنند. نخستیسانان از طریق نظافت با افراد غیر خویشاوند ارتباط صمیمانه برقرار میکنند. دِلفین دو مور (Delphine De Moor)، محقق پسادکتری بومشناسی رفتاری در دانشگاه اکستر بریتانیا، اظهار داشت: افراد برای پیشروی در محیط خود، روابط اجتماعی ایجاد میکنند. برای حیوانات بسیار اجتماعی، روابط با میزان متفاوتی از اعتماد و صمیمیت تعریف میشوند. الگوهای تعامل، این پیوندها را شکل میدهند. اعتماد زمانی رشد میکند که تعاملات مکرر، مثبت باشد.
وی گفت: اگر حیوانات بتوانند پیوندهای پایدار، طولانیمدت و سودمند برای دو طرف (ویژگیهایی که در دوستیهای انسانها یافت میشود) ایجاد کنند، دوستی را در قلمرو حیوانات میبینیم.
پژوهشگران ابتدا دوستی متقابل پستانداران را از طریق مشاهده گروههای میمونها گزارش کردند، اما در چند دهه گذشته، شواهد زیادی درباره دوستی و مزایای آن در سایر پستانداران به دست آوردهاند.
بنا به اظهارات پژوهشگران، حیواناتی که موفق به حفظ این روابط قوی میشوند، عمر طولانیتر و فرزندان بیشتری دارند و دوستی برای آنها مزایای زیادی دارد؛ مثلاً اورکاها (نهنگهای قاتل) غذا و اطلاعات خود درباره مکانی که میتوان در آن غذا یافت را به اشتراک میگذارند؛ به همین دلیل اورکاهایی که ارتباط قویتری با گروه خود دارند، در صورت کمبود منابع، احتمال کمتری دارد که از گرسنگی بمیرند. همچنین کفتارهایی که دوستان بیشتری دارند به موفقیت بیشتری در قبیله خود دست مییابند، زیرا در چالشهای اجتماعی، از پشتیبان برخوردارند.
کدام قسمت مغز باعث «کنجکاوی» میشود؟
پژوهشگران قسمتهایی از مغز را که در کنجکاوی انسان دخیل هستند، به صورت دقیق مشخص کردند.
وبگاه سایِنس اَلِرت در گزارشی آورده است: کنجکاوی بخشی مهم از انسان بودن است که ما را به یادگیری و سازگاری با محیطهای جدید سوق میدهد.
اکنون، برای نخستینبار، محققان دانشگاه کلمبیا در آمریکا نقطهای را در مغز مشخص کردند که کنجکاوی در آن ظاهر میشود. آنها از اِفاِمآرآی (تصویرسازی تشدید مغناطیسی کارکردی که نوعی روش تصویربرداری در اِمآرآی است) برای اندازهگیری سطح اکسیژن در بخشهای مختلف مغز استفاده کردند تا متوجه شوند هر بخش از مغز در هر زمان چه اندازه مشغول است. دانستن اینکه کنجکاوی از کجا سرچشمه میگیرد ممکن است به یافتن درمان برای شرایطی منجر شود که در آن افراد کنجکاو نیستند، مانند افسردگی مزمن.
ژاکلین گوتلیب (Jacqueline Gottlieb)، عصبشناس و سایر محققان در طول آزمایشهای خود با استفاده از اسکنهای اِفاِمآر آی، فعالیت چشمگیری در سه ناحیه مشاهده کردند: قشر پسسری- گیجگاهی (مرتبط با بینایی و تشخیص اشیا)، قشر شکمی میانی پیشپیشانی (که ادراک ارزش و اعتماد را مدیریت میکند) و قشر سینگولیت قدامی (برای جمعآوری اطلاعات استفاده میشود). به گفته پژوهشگران، این نتایج نشان میدهد که چگونه ورودی ادراکی توسط بازنماییهای عصبی متوالی تغییر شکل میدهد تا در نهایت احساس کنجکاوی را برانگیزد. جذابیت این پژوهش به این دلیل است که کنجکاوی، بخش اساسی انسان بودن و کلید بقای ما به عنوان یک گونه است و بدون آن، در یادگیری و دریافت اطلاعات جدید عملکرد خوبی نخواهیم داشت. به گفته گوتلیب، کنجکاوی ریشههای بیولوژیک عمیقی دارد.