نشست اخیر مجمع عمومی سازمان ملل متحد که در آن ایران بار دیگر هدف حملات سیاسی و تحریمی قرار گرفت، بدون دفاع مؤثر از سوی نهادهای بین‌المللی، پرسشی بنیادین را پیش کشید: آیا این نهاد جهانی حافظ صلح و عدالت است یا تماشاگر آشوبی‌ست که خود در شکل‌گیری آن نقش دارد؟ برای پاسخ به این پرسش، نگاهی داریم به مجموعه‌ای از مقالات منتشرشده در رسانه‌های معتبر بین‌المللی از جمله Le Point، Le Monde Diplomatique، The Hill و RTÉ— که هر یک به‌نحوی بحران مشروعیت و فروپاشی اخلاقی این نهاد را به تصویر کشیده‌اند.
ابزار قدرت یا اخلاق
در مقاله‌ای تکان‌دهنده از برنار-هانری لِوی در Le Point، سازمان ملل نه نهادی ناکارآمد، بلکه موجودی در «وضعیت مرگ مغزی» توصیف شده است. لِوی با مرور فجایع انسانی دهه‌های اخیر از رواندا تا سارایوو، از کوزوو تا غزه نشان می‌دهد که این نهاد در لحظه‌هایی که جهان به وجدان نیاز داشت یا سکوت کرد یا عقب نشست. او می‌نویسد: «در رواندا، یک میلیون انسان قتل‌عام شدند. سازمان ملل نه‌تنها مداخله نکرد، بلکه نیروهایش را کاهش داد. گویی وظیفه‌اش نه نجات، بلکه تماشا بود.» در نشست اخیر مجمع عمومی، همین سکوت بار دیگر تکرار شد. ایران در میان تحریم‌های یک‌جانبه، تهدیدهای نظامی نه‌تنها حمایت نشد، بلکه تنها گذاشته شد.
آواز قو یا نغمه‌ی استیصال؟
آبنوس شارلمانی در مقاله‌ای دیگر در Le Point، استعاره‌ی «آواز قو» را برای توصیف واپسین لحظات سازمان ملل به‌کار می‌برد. لحظه‌ای باشکوه پیش از فروپاشی. او با یادآوری سقوط جامعه‌ی ملل در سال ۱۹۳۹، هشدار می‌دهد که سازمان ملل نیز ممکن است به همان سرنوشت دچار شود: «نهادی ناتوان از صدور یک قطعنامه مؤثر. » در بحران‌های غزه، اوکراین، سودان و افغانستان نیز این نهاد یا درگیر بیانیه‌های خنثی بود یا اسیر وتوهای سیاسی. در مورد ایران، حتی گزارش‌های کمیساریای عالی حقوق بشر نیز به حاشیه رانده شدند.
گوش‌های ناشنوا
در گزارش Le Monde Diplomatique، ساختار شورای امنیت «مفلوج» توصیف شده است. صحنه‌ای برای رقابت ژئوپلیتیک، نه داوری بی‌طرف. The Hill هشدار می‌دهد که سازمان ملل در آستانه‌ی بی‌ربط شدن با ساختاری متعلق به دوران پس از جنگ جهانی دوم است. در مقاله‌ای از RTÉ، عملکرد شورای امنیت در سال ۲۰۲۴ «رقابت در وتوی ناعادلانه» نامیده شده: «دیپلمات‌ها خسته‌اند و نمی‌دانند آیا این نهاد می‌تواند از رکود خارج شود یا نه.»
ایران، قربانی بی‌عدالتی
ایران در دهه‌های گذشته بارها از سازمان ملل برای ثبت تجاوز عراق یا پیگیری حقوقی ترورها استفاده کرده بود، امروز با نهادی مواجه است که نه‌تنها بی‌طرف نیست، بلکه گاه به ابزاری برای فشار سیاسی بدل شده است. بازگشت مکانیسم اسنپ‌بک، بدون اجماع جهانی، نمونه‌ای آشکار از این بی‌عدالتی است. اقدامی فاقد مشروعیت حقوقی که اعتماد به نهادهای چندجانبه را تضعیف می‌کند. در جنگ ۱۲ روزه ایران هدف حملات مستقیم اسرائیل قرار گرفت، شورای امنیت حتی جلسه‌ای اضطراری برگزار نکرد. این سکوت در کنار بی‌عملی در برابر ترور دانشمندان، حملات سایبری و... نشان‌دهنده‌ی فروپاشی اخلاقی نهادی‌ست که قرار بود حافظ صلح باشد.
سکوت بدون پاسخ
رسانه‌هایی که روزی مدافع نهادهای چندجانبه بودند، امروز خود به منتقدان جدی آن بدل شده‌اند که نشانه‌ای است از تغییر وجدان جهانی. سازمان ملل نه برای صدا نه فریاد ملت ها گوش شنوا ندارد. آن‌چه باقی مانده، نهادی‌ست که از مأموریت اصلی خود فاصله گرفته و در برابر بحران‌ها بیشتر نظاره‌گر است تا مداخله‌گر.
نهادهایی که روزی قرار بود حافظ صلح باشند، امروز درگیر موازنه‌ی قدرت‌اند؛ نه برای جلوگیری از جنگ، بلکه برای مدیریت پیامدهای آن.
جشن ملی روز سینما در خوزستان برگزار شد
جشن ملی روز سینما به همت اداره کل فرهنگ و ارشاد اسلامی خوزستان در سینما ساحل اهواز برگزار شد. آئین گرامیداشت روز ملی سینما به همت اداره کل فرهنگ و ارشاد اسلامی خوزستان با حضور مدیرکل فرهنگ و ارشاد اسلامی خوزستان، مدیرکل دفتر نظارت بر عرضه و نمایش فیلم سازمان سینمایی، معاون سینمایی اداره کل، مدیرکل روابط عمومی و امور بین الملل استانداری خوزستان، جمعی از کارگردان‌ها و هنرمندان در سینما ساحل اهواز برگزار شد. در این مراسم از خانواده آرش کوردسالی، کارگردان سینمای مستند ایران تجلیل شد. همچنین عوامل فیلم متروپل، حمید زرگرنژاد، کارگردان خوزستانی و برنده سیمرغ بلورین فیلم فجر نیز مورد تجلیل قرار گرفتند. در بخش عکس، نرگس مطلبی، مبینا حمدانی، سید خلیل موسوی، سید امین غراوی، محمد آهنگر و علیرضا محمدی تقدیر شدند.