باید اشک ریخت و ماتم گرفت هنگامی‌که کسانی در این دیار چهره ترامپ حتی نتانیاهو را مصداق حقیقت می‌پندارند. بخش مهمی از تعلیق فضای سیاسی امروز، ناشی از ناتوانی ما در طرح مدعای حقیقت است. ما دستاویزهای حقیقت را به منطق قدرت فروخته‌ایم و اینک دستمان خالی است.
ترامپ در تبلیغات انتخاباتی خود گفته بود خواهان پیشبرد صلح است اما با دست آهنین قدرت. حال نام وزارت دفاع را به وزارت جنگ تغییر داده، تا گامی نمادین در همین مسیر برداشته باشد. پیوند صلح بازور و قدرت، مصداقی است از پیوند حقیقت و قدرت. مصادیق دیگری هم دارد: بسط عدالت با دست توانای قدرت، گسترش آزادی و دمکراسی باقدرت و زور آوری، رها کردن مظلومان از دست ظالمان با دست توانای قدرت و ...
ترامپ قدرت را شکوفایی و خلق و تحقق افق‌های تازه نمی‌فهمد. مقصود او همان قهر و اعمال زور آوری نظامی است. مقصودش احیای آمریکا به‌مثابه زورآورترین کانون جهان امروز است. تاریخ آمریکا چندان با این سنخ از پیوند حقیقت و قدرت بیگانه نیست. ترامپ اینک به اسرائیل مدد می‌رساند تا کار غزه و همه ساکنانش زودتر یکسره شود، آنگاه اعلام می‌کنند جنگ به صلح انجامید. پس جایزه صلح نوبل را به گردن ترامپ بیاویزید. او بود که با فشار و جنگ سرانجام صلح را محقق کرد.
پیوند میان حقیقت و زورآوری، دامی است که ما نیز در آن افتاده‌ایم. اینک هزینه همین پیوند نامبارک را پرداخت می‌کنیم. از آن روزی که مفهوم قدرت را منحصر کردیم به‌زور آوری، سلاح‌های پیشرفته، سینه‌های سپر شده، رجزخوانی‌های رنگارنگ در خارج و داخل در همین دام نامبارک افتادیم. مدعی شکست امپریالیسم و استکبار شدیم. نشان دادیم ما دست زورمند حقیقتیم. سرانجام بر همه مظاهر ستم در جهان مهر باطل خواهیم کوبید.
خود را سربازان و اعضاء حزب خدا نامیدیم. چندان‌که گویی خدا در ما تجسد پیداکرده و هر چه از ما برآید حقیقت است و هر چه درصحنه روی دهد پیروزی است. ما دهه‌هاست فقط مارش پیروزی پخش می‌کنیم.
حقیقت دست‌کم در حافظه تاریخی شیعه با شکست بیشتر آشناست تا پیروزی و فتح و ظفر. حقیقتی هم اگر بود در حاشیه تاریخ بود. حقیقت منتظر بود شاهدی بر طبع ناراست جهان. خدا دستاویز ما بود تا در دام باطل عالم نیفتیم. حال چه باید بکنیم؟ مارش‌های پیروزی‌مان طنینی ندارد و باورکردنی نیست.
برگرفته از خبرآنلاین