ستاره صبح، فائزه صدر: این روزها برای ثبت نام پسرم به هر دری می زنم. در منطقه مسکونی ساکن هستم که در هیچ پایه ای مدرسه پسرانه دولتی ندارد. والدینی که فرزند پسر دارند، باید به مدارسی در مناطق مجاور رجوع کنند که در این صورت هزینه حمل و نقل و سرویس مدرسه به خانواده تحمیل می شود. این مدارس از پذیرش دانش آموزان خارج از محدوده خودداری می کنند و در صورت ثبت نام، مبلغی مطالبه می شود که اگر چه کمتر از شهریه مدارس غیرانتفاعی است، ولی برای قشر متوسط به پایین، سنگین است. خانواده ها ناچار به مدارس غیرانتفاعی رو می آورند که شهریه هایشان سر به فلک می زند. این مدارس پس از برگزاری آزمون ورودی، با گلچین کردن دانش آموزان ممتاز، ظرفیت خود را تکمیل می کنند. مدیران مدارس غیرانتفاعی با توجه به کاهش توان مالی خانواده ها و خلف وعده ها، شهریه را قسط بندی نمی کنند و تا تمام مبلغ به طور کامل به حساب مدرسه واریز نشود، ثبت نام صورت نمی گیرد. شهریه مدارس غیر انتفاعی در این منطقه رقمی بین 20 تا 60 میلیون تومان است. ستاره صبح در گفت و گو با کاظم اکرمی، وزیر پیشین آموزش و پرورش به این معضل پرداخته که در ادامه می خوانید:
مدارس غیرانتفاعی که به عنوان بازوی کمکی بخش دولتی شروع به کار کرده بودند به بدنه اجرایی آموزش و پرورش تبدیل شده و مدارس دولتی را به حاشیه رانده اند. هدف وزارت از میدان دادن به غیرانتفاعی ها چه بود و چرا آموزش و پرورش امروز در این نقطه قرار گرفته است؟
یکی از گرفتاری های آموزش و پرورش کمبود مدارس دولتی، کیفیت پایین آموزشی در مدارس و آسیب های مدارس غیرانتفاعی است. متاسفانه این ضعف و نارسایی از ناحیه مدیران آموزش و پرورش به وجود آمده است.
کسانی که من را می شناسند می دانند که از روز اول با تاسیس مدارس غیرانتفاعی مخالف بودم. اگر تاریخ آموزش و پرورش ایران را ملاحضه کنید در شور دوم لایحه مدارس غیرانتفاعی، دولت به دلیل مخالفت من، آقای مهاجرانی را به مجلس فرستاد تا رای نمایندگان را بگیرد.
به دلیل جنگ، نبود بودجه و مشکلات دیگر، دست دولت خالی بود و به هر ریسمانی چنگ می زد. طرح مدارس غیر انتفاعی ریخته شد تا بودجه کمتری برای آموزش و پرورش هزینه شود.
در شور اول فریاد زدم حداقل این لایحه را جوری بنویسید که به نفع مدارس دولتی تمام شود و افراد کم بضاعت هم بتوانند از امکانات این مدارس استفاده کنند. نمی خواهم از گروه فرهنگی هیات دولت در آن زمان اسم ببرم، ولی این افراد با نظر من و دوستانم مخالفت کردند و با اصرار پیگیر تاسیس مدارس غیرانتفاعی بودند.
معلم بودم، مدرسه ساخته بودم و سابقه مدیریت و مدیر کلی داشتم. می فهمیدم چه عاقبتی در کار است و هر آنچه می دانستم گفتم و مخالفتم را ابراز کردم، ولی زور آقایان بیشتر بود و لایحه مدارس غیرانتفاعی تصویب شد.
در یک دوره ای آقای ضرغامی که معاون من بود، آیین نامه ای نوشت تا مدارس غیرانتفاعی کمک هایی به مدارس دولتی داشته باشند. این آیین نامه چند سالی دوام داشت ولی با تغییر دولت اعتبارش از بین رفت.
راه حل چیست؟ بی عدالتی آموزشی در کشور از آشکارترین تبعیض ها است، چگونه می شود به این وضعیت پایان داد؟
راه حل اجرای عدالت آموزشی در دست آقای پزشکیان است. دولت جدید باید برای آموزش و پرورش وزیری خوش فکر و کارکشته انتخاب کند. خوش فکر از این جهت که وزیر این حرف ها و گلایه ها را بشنود، بفهمد و بتواند با خلاقیت طرحی اصلاحی تدوین کند. و کارکشته از این منظر که هر نوع اصلاحی در حوزه آموزش و پرورش غیردولتی با مقاومت ذی نفعان و کارشکنی مافیای آموزشی روبرو خواهد شد.
اگر آقایان متوجه این نکته باشند که آینده کشور یعنی آموزش و پرورش کافی است. وزارت نفت موفق فردا، یعنی وزارت آموزش و پرورش موفق امروز. وزارت بهداشت موفق فردا، یعنی وزارت آموزش و پرورش موفق امروز. از هر جایی به آینده بنگریم نقش آموزش و پرورش برجسته است.
وزیر آموزش و پرورش در دولت آقای پزشکیان باید اصلاح گر ترین فرد کابینه باشد. شخص رییس جمهور و تمام وزرا باید حامی وزیر آموزش و پرورش باشند.
نگاه به آموزش و پرورش نباید صرفا اقتصادی باشد، دانش آموز منبع درآمد نیست، سرمایه است. آموزش و پرورش بودجه کافی ندارد و اگر بخواهد هزینه هایش را تولید کند، می شود مصیبت غیرانتفاعی ها که امروز شاهدش هستیم. اولین وظیفه دولت در قبال آموزش و پرورش این است که مسئولانه و فارغ از نگاه های جناحی و گروهی بیاندیشد و ببیند چطور باید بودجه اداره مطلوب آموزش و پرورش را تولید کند. وقتی می گوییم تحریم با همه ابعاد زندگی ما کار دارد یعنی همین، به نیت ساختن آینده با رسیدگی به وضعیت آموزشی تحریم ها را بردارید. آقای پزشکیان قائل به مذاکره است، به عنوان یک معلم پیر از رییس جمهور تقاضا می کنم بخاطر آینده آموزش و پرورش در زمینه رفع تحریم ها تمام تلاش خود را به کار بگیرد و هر کسی را که در این مسیر مانع ایجاد می کند به ملت معرفی کند.
با توجه به تجربه شما در این حوزه، چه توصیه ای برای وزیر آموزش و پرورش آینده دارید؟
معلم را قدر بدانند، حقوق معلمان را اضافه کنند. به هر طریق ممکن به ارتقای آسایش و رفاه معلمان کمک کنند. معلم باید راضی باشد. متاسفانه امروز با رضایت معلمین فاصله زیادی داریم. آقای پزشکیان عدالت خواه است، ولی وعده کفاف زندگی معلم را نمی دهد اگر در دولت اینده فقط معلمین راضی باشند کافی است و رییس جمهور موفق بوده است.
مدرسه دولتی و معلمین مدرسه دولتی باید بهترین باشند. جامعه باید حس کند مدارس اصلی، مدارس دولتی هستند. مدارس غیر انتفاعی باید در حاشیه قرار بگیرند و مدرسه منتخب و نمونه، مدرسه دولتی باشد. نتایج آزمون ها و نتایج کنکور باید برتری مدارس دولتی را نشان بدهند.
آموزش و پرورش نهادی مقدس است، شرکت و بنگاه نیست که فله ای نیروی پیمانی استخدام کند. کسی باید معلم شود که از کودکی آرزوی درس دادن داشته و از نوجوانی برای تدریس، تعلیم دیده است. یک معلم باید پشتوانه قدرتمندی از علوم اجتماعی را در چنته داشته باشد. هر کسی شایسته و مناسب شغل معلمی نیست. توصیه می کنم به شیوه کلاسیک تربیت معلم برگردیم.