این دیدار که پس از چند سال تنش مداوم میان دو قدرت جهانی انجام شد، برای بسیاری نشانه‌ای از تلاش برای کاهش موقت فشارها و باز کردن دریچه‌ای از گفت‌وگو تلقی شد.
این دیدار مهم را از نگاه دو رسانه‌ی برجسته‌ی کره جنوبی، یکی مترقی و دیگری محافظه‌کار که این اجلاس در کشورشان برگزار شد، مورد تحلیل قرار می‌دهیم، زیرا بازتاب این رویداد در مطبوعات سئول تصویری چندلایه از برداشت‌های منطقه‌ای نسبت به آینده‌ی روابط آمریکا و چین ارائه می‌دهد.
از دید رسانه‌ی مترقی هان‌گیره (Hankyoreh)، ملاقات بوسان بیش از آنکه نشانه‌ای از مصالحه باشد، نوعی «آتش‌بس در مه» است؛ آرامشی موقتی در دل رقابتی ساختاری. هان‌گیره در تحلیل خود نوشت که توافق‌های محدود مانند کاهش برخی تعرفه‌ها و تعلیق محدودیت‌های صادرات عناصر نادر، اگرچه به بازارها آرامش کوتاه‌مدتی می‌بخشد، اما مسائل بنیادین همچنان حل‌نشده باقی مانده‌اند. این روزنامه یادآور شد که موضوعاتی چون تایوان، فناوری‌های راهبردی و نفوذ نظامی، هنوز همان گره‌های سختی هستند که هیچ‌یک از دو طرف تمایلی به گشودن آن‌ها نشان نداده‌اند.
در سوی دیگر، روزنامه‌ی چوسون ایل‌بو (Chosun Ilbo) با گرایش محافظه‌کارانه‌تر، رویکردی عمل‌گرایانه‌تر اتخاذ کرد و دیدار را فرصتی برای آرامش اقتصادی دانست. از نگاه این روزنامه، هرچند رقابت ساختاری میان واشنگتن و پکن ادامه خواهد داشت، اما توافق‌های انجام‌شده می‌تواند برای مدتی کوتاه فضای روانی بازارهای جهانی را بهبود بخشد. چوسون نوشت که همین کاهش موقت تنش‌ها ممکن است به احیای تجارت مواد خام و محصولات کشاورزی، و بازسازی نسبی اعتماد میان شرکت‌های چندملیتی منجر شود.
هر دو رسانه، با وجود اختلاف در لحن و جهت‌گیری، بر یک نکته اتفاق‌نظر داشتند: دیدار پوسان نه پایان رقابت، بلکه آغاز مرحله‌ای تازه از مدیریت تنش است. این مرحله، به‌جای رویارویی آشکار، مبتنی بر کنترل و تنظیم رقابت در حوزه‌های اقتصادی، فناوری و دیپلماسی خواهد بود. به تعبیر برخی تحلیل‌گران کره‌ای، واشنگتن و پکن به نقطه‌ای رسیده‌اند که گفت‌وگو را نه ابزار آشتی، بلکه ابزاری برای ادامه‌ی رقابت هوشمندانه می‌دانند.
به لحاظ نمادین، انتخاب پوسان نیز معنایی ویژه داشت. این بندر تاریخی در تقاطع مسیرهای تجاری شرق آسیا قرار دارد و به‌نوعی یادآور درهم‌تنیدگی منافع قدرت‌های بزرگ است؛ جهانی که در آن هیچ تصمیمی، صرفاً در مرزهای ملی باقی نمی‌ماند.
در مجموع، دیدار ترامپ و شی در پوسان را می‌توان تلاشی برای کاهش موقت اصطکاک اقتصادی و روانی میان دو ابرقدرت دانست، بدون آنکه مسیر رقابت بلندمدت میان آنان تغییر کرده باشد. این دیدار نشان داد که نظم جهانی در آستانه‌ی شکل‌گیری نوعی تعادل ناپایدار است: رقابتی که نه می‌توان آن را پایان‌یافته دانست و نه به سادگی از آن گریخت. پوسان در این میان، صرفاً صحنه‌ای بود برای ثبت لحظه‌ای از تنفس در دل تنش، آتشی که هنوز زیر خاکستر مه خاموش نشده است.