در روزهایی که اخبار جنگ، حملات موشکی، تهدید و ناامنی، بخش بزرگی از فضای خبری و گفت‌وگوهای روزمره ما را اشغال کرده، بسیاری از پدرها و مادرها یک نگرانی اصلی دارند: چطور بچه‌ام را از ترس، اضطراب و نگرانی محافظت کنم؟
به گزارش فرارو، شاید ما شهروندان معمولی جامعه، نتوانیم جلوی جنگ را بگیریم، اما می‌توانیم از کودکان خردسالمان در برابر اثرات روانی آن مراقبت کنیم. در این گزارش به شما می‌گوییم چه کارهایی واقعاً مفیدند، چه چیزهایی را باید به بچه گفت، چه چیزهایی را نه، و چطور آرامش رالااقل به شکل نسبی و ویژه روحیه کودکانمان به خانه برگردانیم این توصیه‌ها بر اساس نظر کارشناسان روان‌شناسی کودک و منابع معتبر جهانی مثل انجمن روان‌شناسی آمریکا (APA) و یونیسف تهیه شده‌اند:
بسیاری از والدین فکر می‌کنند بچه‌های کوچک چیزی از اوضاع نمی‌فهمند. اما مطالعات روانشسان نشان می‌دهد حتی کودکان ۳ ساله هم استرس، نگرانی، لحن صدای شما، پیام‌های تلویزیون و حال‌وهوای خانه را دریافت می‌کنند. بنابراین پنهانکاری مطلق، بیشتر باعث ترس می‌شود. کودکان در پنهانکاری شما و در سکوت مستمر شما احساس ترس بیشتری دارند و تلاش می‌کنند خود دست به مکاشفه بزنند، بنابراین ممکن است محتواها یا تصاویری از جنگ ببینند که صدپله بدتر از چیزیست که شما پنهان می‌کنید.
بچه‌ها، مخصوصاً در شرایط پر از ترس و ابهام، نیاز دارند بدانندچه اتفاقی افتاده. اما این دانستن باید با زبان قابل فهم باشد. حواسمان باشد درک کودک خردسال با نوجوان متفاوت است. نه زیاده روی کنید نه ساده انگاری. بر اساس درک کودک خود صحبت کنید. دروغ نگویید و پاسخهایی روشن و دقیق به نگرانی های فرزندتان ارائه کنید. نگویید چیزی نیست، بگویید شرایط سختی است اما قابل کنترل است.
بیشتر اضطراب کودکان از اخبار تلویزیونی و موبایل ما منتقل می‌شود. تصاویر بمباران، هشدارها، صحنه‌های دلخراش را حتی اگر بچه نگاه نکند، می‌شنود. راهکارهایی مانند عدم پخش اخبار در حضور کودک بسیار موثرند. این عادت که صدای تلویزیون را بلند می‌گذارید یا مدام شبکه های خبری را نگاه می‌کنید روی ذهن فرزندتان اثر منفی و جبران ناپذیری دارد. حتی وقتی مشغول صحبت کردن با تلفن هستید در حضور فرزندتان از نگرانی های مختلف صحبت نکنید و اجازه دهید در همان چارچوبی که لازم است در جریان شرایط باشد نه در چارچوب بزرگسالانه.
کودک با بازی کردن، نقاشی کشیدن، قصه ساختن و عروسک بازی، احساساتش را بیرون می‌ریزد. پیشنهاد یونیسف به کودکان در این شرایط اجرای نمایش عروسکی، نقاشی گروهی و شنیدن احساس کودک از طریق بازی است. اجازه دهید کودکتان با این روشها حس خود را به شما بگوید. او را سرکوب نکنید و تشویقش کنید با زبان کودکانه خود با شما صحبت کند.
کودک باید یاد بگیرد که چه حسی دارد و آن حس را اسم ببرد. این کار از نظر علمی، یکی از بهترین روش‌های کنترل احساسات است. اگر کودکتان می‌تواند صحبت کند و وارد سنی شده که قادر به بیان احساسش است، از ابراز احساسات او حمایت کنید.
در زمان جنگ یا تنش، چیزی که آرامش زیادی ایجاد می‌کند، برنامه های ثابت و ثبات و پیش‌بینی‌پذیری است. داشتن برنامه ساده روزانه، زمان خواب منظم و فعالیت‌های تکرارشونده، به کودک احساس امنیت می‌دهد. وقتی زندگی خود را آشفته کنید یا برنامه های منظمی مثل مسواک زدن، ورزش کردن، قصه قبل از خواب یا حتی عصرانه خوردن را متوقف کنید کودکتان متوجه می‌شود وضعیت عادی نیست و دچار استرس می‌شود.
راه‌هایی مثل نفس عمیق، ریلکسیشن عضله‌ای، ماساژ آرام و موسیقی کودکانه توسط انجمن روان‌شناسان اروپا،به عنوان روشهایی برای کاهش اضطراب کودک معرفی شده است. با این روشهاست که می‌توانید ضمن آرامسازی کودک، خودتان را نیز آرام کنید.
پدر و مادرهای مضطرب، نمی‌توانند آرامش‌بخش بچه‌ها باشند. مراقبت از خوددر والدین، کمک می‌کند کودک احساس امنیت کند. روتین های روزانه خود را حفظ کنید. داروها و ویتأمین های موردنیازتان را مصرف کنید. اگر نیاز به مشاوره روان‌شناسی دارید حتی به شکل آنلاین از این مشاوره‌ها استفاده کنید. احساساتتان را سرکوب نکنید و اگر لازم است با دوستان، همسر یا خانواده تان صحبت کنید. فرامشو نکنید اگر حال شما خوب نباشد نمی‌توانید حامی خوبی برای فرزندتان باشید.