ستاره صبح، فائزه صدر: کمتر از یک روز پس از آغاز به کار دولت چهاردهم که امید بهبود روابط خارجی و مذاکره با غرب را در دل جامعه زنده کرده بود، شاهد وقوع حادثه‌ای بودیم که منجر به افزایش سوظن، تنش و بحران میان حاکمیت و غرب شد. ترور اسماعیل هنیه در تهران، گفتمان تندروها را تقویت کرده است. سؤال این است آیا دولت چهاردهم با چنین آغازی می‌تواند در ادامه بنا به خواسته رأی‌دهندگان که کاهش تنش ایران با غرب و از میان برداشتن تحریم‌هاست رفتار کند یا نه؟ ستاره صبح در گفت‌وگو با غلامعلی رجایی، مشاور پیشین رئیس مجمع تشخیص مصلحت نظام به جست‌وجوی پاسخ این پرسش برآمده که در ادامه می‌خوانید:
ترور اسماعیل هنیه در تهران، با توجه به هم‌زمانی‌اش با شروع به کار دولت چهاردهم تحلیل می‌شود، این حادثه از چه نظر قابل‌توجه است و چه ابعاد پنهان و آشکاری دارد؟ امنیت مثل معیشت جدی گرفته نشده است. وقتی بررسی می‌کنیم می‌بینیم دشمن در داخل کشور عواملی دارد و دستور کارهایی از خارج گرفته‌اند، ولی این وضعیت هنوز به‌طور رسمی پذیرفته و اعلام‌نشده است. ازاین‌رو هزینه برخی اتفاقات به‌پای مقصرین حساب نمی‌شود. در کشور مردم کوچکترین شکایتی را به دادگاه می‌برند و به‌سرعت حکم صادر می‌شود و مقصرین مجازات می‌شوند ولی در مورد پرونده هواپیمای اوکراینی مطالبه خسارت دیدگان به این شکل بررسی نشد. در مواردی نظیر حادثه نطنز یا موضوع حمله 13 فروردین به کنسولگری ایران در دمشق، ذهن جامعه پر از سؤال است و نحوه بررسی این پرونده پشت درهای بسته است و مرتباً چنین حوادثی تکرار می‌شود. مسائل امنیتی باید در داخل کشور حل‌وفصل شود. اولویت پاسخ‌گویی به جامعه باشد، دیگر کارها اولویت بعدی است. به نظر می‌رسد سطوحی دچار توهم شده‌اند و می‌پندارند امنیت در ایران نسبت به کشورهای منطقه بالاست، اما تکرار این حوادث چیز دیگری می‌گوید. در دهه شصت مجاهدین خلق را داشتیم که شخصیت‌های مذهبی و سرمایه‌های سیاسی و اجتماعی کشور را ترور می‌کردند. بعد شاهد فاجعه انفجار در حرم امام رضا بودیم. در دهه 80 شوک ترور دانشمندان هسته‌ای را از سر گذراندیم و امروز وقایع تلخی چون حادثه شاه‌چراغ، حمله تروریستی در حرم امام، نطنز و... به ما می‌گوید که ازنظر امنیتی خلأ داریم. حاکمیت موظف است در رابطه با خلأ امنیتی به افکار عمومی پاسخ دهد. چند روز از ترور اسماعیل هنیه گذشته و شایعات جای پاسخ‌های رسمی را گرفته‌اند. نه مقصر معرفی می‌شود نه نقشه عملیات تحلیل می‌شود. گویی اراده‌ای برای پاسخ‌گویی به افکار عمومی داخل و خارج وجود ندارد. اگر خانواده هنیه شکایتی بین‌المللی تنظیم کنند و رسیدگی به این پرونده را از طریق مجامع بین‌المللی دنبال کنند چه اتفاقی می‌افتد و چه مسیری با چه سرعتی طی خواهد شد؟! لازم است درباره نحوه ترور و مقصرین داخلی و خارجی شفاف‌سازی شود. در چنین مواردی که نیاز به شفافیت است، دچار خودسانسوری هستیم. این شیوه برخورد با حوادث به ضرر کشور تمام می‌شود در ماجرای هواپیمای اوکراینی خارجی بودن پرواز ایران را به گفتن حقیقت و پاسخ‌گویی شفاف به مجامع بین‌المللی وا‌داشت. این بار هم ابتدا حماس خبر را اعلام کرد و رسانه‌های خصوصی عکس محل اقامت هنیه و شرح ماجرا را منتشر کردند. آیا درصورتی‌که حوادث مشابه جان خودی‌ها را به خطر بی اندازد پنهان‌کاری خواهیم کرد؟!
آیا می‌توان این حادثه را از منظر موانعی که پیش پای دولت چهاردهم ایجاد می‌کند بررسی کرد یا خیر؟ کارشکنی در برابر دولت از روز اول آغاز شد، اما این ماجرا ربطی به رقبای دولت ندارد. این اتفاق از مدت‌ها پیش برنامه‌ریزی‌شده بود و چه‌بسا قرار بود در دولت قبل اجرا شود. سیاست اسرائیل این است که هیچ مخالفی را زنده نگذارد. ایران نباید وارد عکس‌العمل نسنجیده شود زیرا این بازی اسرائیل است. حرکتی زده، حرکت بعدی‌اش را آماده کرده و منتظر است ما وارد بازی شویم. اما در مورد نقش آمریکا باید گفت کاخ سفید، دموکرات‌ها و یهودی‌های آمریکا با دولت فعلی اسرائیل و تصمیمات جنگ طلبانه اش موافق نیستند و با آن‌ها توافق نمی‌کنند. دستور کار دولت اسرائیل کشیدن پای ایران به جنگ است. در صورت وقوع درگیری غرب پشت اسرائیل قرار می‌گیرد و ایران دچار مشکل خواهد شد. حاکمیت باید خویشتن‌داری کند و با بهره گرفتن از معاملات و معادلات جهانی با اسرائیل مقابله کنند. درگیری ایران و اسرائیل نتیجه‌ای نخواهد داشت. دولت نتانیاهو قصاب است دو هدف اعلام کرده که یکی آزادی گروگان‌ها و دیگری از بین رفتن حماس است. اگرچه تا اینجا موفق نشده، ولی از پا نمی‌نشیند. اسرائیل کارهای پر سروصدایی انجام می‌دهد. ترور هنیه که چشم مقاومت بود از آن جمله است. این ترور برای فلسطین در حد و اندازه از دست دادن یاسر عرفات بود.
بخشی از مسئولین، خطبا، سخنرانان و جوان‌های نئو انقلابی که در مجلس و در دولت سایه حضور دارند، به‌راحتی از جنگ صحبت می‌کنند و به استقبال درگیری می‌روند. گویی هیچ تصویری از دهه شصت و 8 سال جنگ ایران و عراق ندارند. دولت چهاردهم در برابر این گروه چه تکلیفی دارد؟ جنگ تله است و دولت پزشکیان به این دام نخواهد افتاد. نزدیک به 50 درصد از مردم کشور در انتخابات شرکت کردند و اکثریت به نگاه ضد جنگ و تنش‌زدایی رأی داده است. صحبت من با آقای پزشکیان این است که نسخه خود برای اکثریت گریزان از خشونت، انحصارطلبی و درگیری با جهان را ارائه کند. ایران به کمک دولت مسعود پزشکیان و با همراهی حاکمیت وارد تله اسرائیل نخواهد شد. کشور و مردم، از آثار زیان‌بار جنگ تحمیلی متأثرند. خرمشهر، آبادان و دهلران هنوز نتوانسته‌اند به دوران قبل از جنگ برگردند. ویرانی‌های جنگ ایران و عراق هنوز آباد نشده، به نظر من تا 50 سال دیگر هم نباید به درگیری فکر کنیم. عقلای نظام تجارب جنگ عراق و ایران را به جوان‌ترها یادآور شوند. استفاده از دیپلماسی با هزینه کمتر ما را به مقصود می‌رساند.