قانون آمریکا مبتنی بر لیبرالیسم، حق حیات برای همه، یکسان بودن همه در برابر قانون، حق اعتراض، آزادی بیان و قلم تدوین شده است. قانون اساسی ایالات متحده که 234 سال از عمر آن می‌گذرد، این‌گونه شروع می‌شود:
We the people یعنی ما مردم عدالت و آسایش را بنیان می‌گذاریم. قانون اساسی آمریکا یکی از قدیمی‌ترین قانون اساسی دنیاست. بر اساس این قانون مردم هر وقت بخواهند می‌توانند رئیس‌جمهور و ... را تغییر دهند. نمونه‌اش کنار زدن «دونالد ترامپ» از قدرت در انتخابات ریاست جمهوری 2020 بود.
1-وقتی در جامعه آمریکا اعتراض می‌شود حاکمیت بر سر دوراهی قرار می‌گیرد. از یک‌سو اعتراض را قانونی و مجاز می‌داند و از سوی دیگر منافع، مصالح و امنیت آمریکا مدنظر است. این فرایند دست پلیس را برای سرکوب می‌بندد.
2-اعتراض دانشجویان و چپگراها دهه هاست در اعتراض به تبعیض، نژادپرستی، جنگ ویتنام و جنگ سابقه دارد.
3- افرادی که در اعتراضات غیرقانونی شرکت می‌کنند بازداشت و بلافاصله با تعهد یا سپردن وثیقه آزاد می‌شوند یعنی زندانی نمی‌شوند. بعد دادگاه با حضور هیئت‌منصفه درباره اتهام آنها تصمیم می‌گیرد.
4-دادگستری در آمریکا مستقل است و قضات فدرال و ایالتی تحت تأثیر رئیس‌جمهور، فرماندار، اعضای کنگره یا سناتورها نیستند. به دلیل وجود این ساختار است که ترامپ نتوانست ادعای تقلب در انتخابات 2020 را اثبات کند و در قدرت باقی بماند.
5-ساختار آمریکا دوگانه و نظام انتخاباتی آن حزبی است. حزب بازنده کارهای حزب برنده را رصد می‌کند و زیر ذره‌بین قرار می‌دهد.
اعتراضات دانشجویان چپ‌گرا و حامی فلسطین که دو هفته است ادامه دارد. تاکنون کسی کشته نشده است. فریاد آزادی‌خواهی و اعتراض به دولت است که چرا و به چه دلیل آمریکا به اسرائیل سلاح و پول می‌دهد تا فلسطینیها کشته شوند و خانه‌هایشان ویران وزندگی‌شان تباه شود. چپگراها به کاخ سفید فشار می‌آورند تا دست از کمک به اسرائیل بکشد و طرح دو دولتی را که از زمان جنگ شش‌روزه اعراب و اسرائیل (1967) در دستور کار است، عملی کند.
آمریکا و کشورهای اروپایی از افکار عمومی و رسانه‌های آزاد واهمه دارند، به همین دلیل به‌تدریج از سطح حمایت خود از اسرائیل کاسته‌اند و به خواست معترضان در خیابان تن داده‌اند.
اصولگراها از اتفاقات و اعتراضات دانشجویان چپگرای آمریکا به اسرائیل و سرمایه‌داران یهودی ذوق‌زده شدند و تلاش می‌کنند از این نمد کلاهی برای خود ببافند. غافل از اینکه ماهیت جنبش دانشجویی و نوع برخورد با آن در ایران و آمریکا متفاوت است.
در قانون اساسی ایران آمده که متهم پس از 24 ساعت باید تفهیم اتهام شود و بعدازآن دادگاه درباره متهم تصمیم بگیرد. برخورد با دانشجویان در 18 آبان 1378 در ماجرای کوی دانشگاه تهران و اعتراضات نیمه دوم 1401 چگونه بود؟ آیا با تعهد یا وثیقه یا پس از مدت‌ها ماندن در زندان آزاد شدند؟ نکته دیگر اینکه آیا دانشجویان در اینجا از این حق برخوردارند که در محوطه دانشگاه چادر بزنند و شب را در چادر سپری کنند یا خیر؟
پرسش مهم از اصولگراها این است که چرا دانشگاه‌های ایران، کشورهای عربی، کشورهای اسلامی درباره آنچه در فلسطین می‌گذرد ساکت و بی تفاوت هستند اما صدای اعتراض از دانشگاه‌های غرب به گوش می‌رسد.
حمله 7 اکتبر (15 مهر 1402) حماس به اسرائیل و کشتار حدود 34 هزار نفر فلسطینی به تلافی آن، اسرائیل و آمریکا را بیش از هر زمان دیگر تضعیف و چهره آنها را مخدوش کرده است. در چنین شرایطی فرصت طلایی برای تشکیل دولت فلسطینی بیش از هر زمان فراهم‌شده است. آیا ایران حاضر است برای پایان دادن به رنج 76 ساله فلسطینیها پا به میدان بگذارد و با مذاکره مستقیم با آمریکا مشکل فلسطینیها را حل کند و در کنار آن تحریم‌ها را بردارد؟ فشار دانشجویان، کاخ سفید، مردم اروپا و موقعیت شکننده بایدن فرصت طلایی برای امتیاز گرفتن از دمکرات هاست. نگذارید این فرصت مثل فرصت های دیگر از بین برود.