تغییر طبیعت جوامع انسانی است. جامعه واحدی پویا است و ساز و کارهایش در حال تغییر است. مسیر رشد با ایجاد تغییر در عادات مردم جامعه طبیعی ترین ویژگی جوامع انسانی است.

اما تغییرات وقتی رادیکال می‌شود که در برابر مسیر حرکت طبیعی جامعه بایستیم و بخواهیم مانع در برابر میل طبیعی به تغییر ایجاد کنیم، در آن صورت نوع پوشش به یک پیام از طرف جامعه به مسئولانش تبدیل می‌شود.

نگارنده خیال مسئولان را راحت کند که جامعه ایران هرگز به سمت بی حجابی مطلق حرکت نخواهد کرد، چون حجاب در ایران پیشینه‌ای تاریخی و ریشه عمیق دارد. اگر چه حجاب مقوله‌ای فرهنگی است ولی بعد اعتقادی حجاب در میان خانواده های ایرانی پر رنگ است.

پس این اظهار نظر که بی حجابی و بد حجابی در کشور به سمت تمایل به برهنگی می‌رود، خطا است.

همانطور که اعتراضات اخیر زنان حول محور حجاب اختیاری بود نه تمایل به برهنگی. کسانی که حجاب اختیاری می‌خواهند حق انتخاب پوشش شخصی خود را مطالبه می‌کنند. این مطالبه با تمایل به برهنگی متفاوت است.

حرکت جامعه به سمت حجاب اختیاری، علل متعددی دارد که طیف گسترده ‌ای از عوامل سیاسی تا عوامل فرهنگی در آن دخیل هستند. پس برای مقابله با بی حجابی و بد حجابی هم نمی‌توان یکسان ‌‌انگاری کرد و تمامی پوشش های خارج از محدوده شرعی را در یک متن قانونی تعریف کرد و این افراد را مجرم دانست و آنها را به یک میزان جریمه کرد.

اگر چه برخورد قهری با موضوعی که ماهیتی فرهنگی و مذهبی دارد اساسا درست نیست، اما وقتی مجلس به تصویب قانون عفاف و حجاب و اجرای آن اصرار دارد باید یادآوری کرد که در اجرای قانون جدید نباید برای هر نوع بی حجابی و بد حجابی احکام یکسانی در نظر گرفت چون اغراض افراد متفاوت است.

گرایش نسل جوان به پدیده بی حجابی یا بد حجابی مسئله‌ای اجتماعی است که برخورد قهری با آن ها، جرم انگاری، بگیر و ببند و جریمه؛ نتیجه‌ای جز دین گریزی و نارضایتی از حاکمیت به دنبال نخواهد داشت.

وقتی بخشی از جامعه بخاطر نوع پوشش اش مجرم شناخته شود و با آنها برخورد شود و یا به دلیل انتخاب پوشش اختیاری جریمه شوند، چه بسا که حتی از دین زده شوند چون قانون گذار با استناد به احکام شرعی این جریمه را برای بی حجابی و بد حجابی تعریف کرده است.

ضمن اینکه وقتی با مقوله حجاب برخوردی قهری شود باید منتظر واکنش هم بود. همانطور که اعتراضات سال ۱۴۰۱ کنشی دربرابر گشت ارشاد بود.