۱. عن الحسین بن علیّ عن أبیه علیّ بن أبی طالب علیهما السلام عن النبیّ صلى الله علیه و آله: مِن أفضَلِ الأَعمالِ عِندَ اللّهِ عزوجل إبرادُ الأَكبادِ الحارَّةِ، وإشباعُ الأَكبادِ الجائِعَةِ، وَالَّذی نَفسُ مُحَمَّدٍ بِیَدِهِ لا یُؤمِنُ بی عَبدٌ یَبیتُ شَبعانَ و أخوهُ أو قالَ: جارُهُ المُسلِمُ جائِعٌ. (الأمالی للطوسی: ص 598 ح 1241)
امام حسین(ع) از پدرش امام على (ع)، از پیامبر(ص) چنین روایت نموده است: از برترین عمل‏ها نزد خداوند عزوجل خُنَك كردن جگرهای سوزان [با آب‏] و سیر كردن شكم‏هاى گرسنه است. سوگند به كسى كه جان محمّد(ص) به دست اوست، بنده‏اى كه خود، سیر بخوابد و برادر و همسایه[ مسلمانش] گرسنه باشد، به من ایمان نیاورده است.
۲. عن الحسین بن علیّ عن أبیه علیّ بن أبی طالب علیهما السلام: قالَ رَسولُ اللّهِ صلى الله علیه و آله: لا تَرفَعونی فَوقَ حَقّی، فَإِنَّ اللّهَ تَبارَكَ و تَعالَى اتَّخَذَنی عَبدا قَبلَ أن یَتَّخِذَنی نَبِیّا (عیون أخبار الرضا علیه السلام: ج2 ص201، ح1)
 امام حسین(ع)از امام علی(ع) روایت نموده است: پیامبر خدا (ص)فرمود: «مرا از حقّم برتر منشانید كه خداى تبارك و تعالى، مرا بنده كرده است، پیش از آن كه پیامبر قرار دهد».
[دراین حدیث پرهیز از غلو که پیامبر اکرم(ص) را از بشر بودن که مورد تاکید قرآن است مطرح گردیده چون غلو باعث خارج کردن پیامبر از اسوه و الگو بودن برای پیروی کردن گفتاری و رفتاری می شود که این خود بسیار زیان بار است البته  توجه به مقام والای پیامیر عظیم الشان غیر از غلو است]
۳. عن الإمام الحسین علیه السلام: احذَروا كَثرَةَ الحَلفِ، فَإِنَّهُ یَحلِفُ الرَّجُلُ لِخِلالٍ أربَعٍ: إمّا لِمَهانَةٍ یَجِدُها فی نَفسِهِ تَحُثُّهُ عَلَى الضَّراعَةِ إلى تَصدیقِ النّاسِ إیّاهُ، وإمّا لِعَیٍّ فِی المَنطِقِ فَیَتَّخِذُ الأَیمان حَشوا وصِلَةً لِكَلامِهِ، وإمّا لِتُهمَةٍ عَرَفَها مِنَ النّاسِ‏لَهُ فَیَرى أنَّهُم لا یَقبَلونَ قَولَهُ إلّا بِالیَمینِ، وإمّا لِإِرسالِهِ لِسانَهُ مِن غَیرِ تَثبیتٍ. (تنبیه الخواطر: ج2 ص110) 
از امام حسین(ع) روایت شده است: از بسیار سوگند خوردن بپرهیزید، كه انسان، به چهار سبب، سوگند مى‏خورد: یا از سرِ خود کم بینی كه در خود احساس مى‏كند و او را ذلیلانه وادار مى‏كند تا با سوگند، تصدیقِ مردم را بگیرد، و یا از سرِ ناتوانى در سخن‏ كه سوگندها را وسیله تقویت سخنش مى‏گیرد، و یا چون خود را نزد مردم، متّهم مى‏داند و مى‏بیند كه گفته‏اش را جز با سوگند نمى‏پذیرند، و یا این كه چون نمى‏تواند جلوى زبان خود را بگیرد [سوگند مى‏خورَد]
۴. عن الحسین بن علیّ علیهما السلام: قالَ أمیرُ المُؤمِنینَ علیه السلام: أهلَكَ النّاسَ اثنانِ: خَوفُ الفَقرِ، وطَلَبُ الفَخرِ. ( الخصال: ص69 ح102)
از امام حسین(ع) روایت شده است: امیر مؤمنان(ع) فرمود: مردم را دو چیزْ هلاك كرد: بیمِ فقر و پیجویىِ فخر
۵. عن الحسین علیه السلام: جاءَ رَجُلٌ الى أمیرِ المُؤمِنینَ علیه السلام یَسعى بِقَومٍ، فَأَمَرَنی أن دَعَوتُ لَهُ قَنبَرا، فَقالَ لَهُ عَلِیٌّ علیه السلام: اخرُج إلى هذَا السّاعی فَقُل لَهُ: قَد أسمَعتَنا ما كَرِهَ اللّهُ تَعالى، فَانصَرِف فی غَیرِ حِفظِ اللّهِ تَعالى. (كشف الغمّة: ج3 ص8) 
از امام حسین(ع) روایت شده است: مردى نزد امیر مؤمنان(ع) آمد و از گروهى بدگویى نمود. امام(ع) به من فرمان داد كه قنبر را برایش فرا بخوانم. [چون آمد] على(ع) به او فرمود: این سخن‏چین را بیرون كن و به او بگو: چیزى به ما شنواندى كه خداى متعال، ناپسند مى‏دارد. باز گرد، بى‏آن كه در حفظ و امان خداى متعال باشى.