برنامه جارد کوشنر / دونالد ترامپ برای اسرائیل و فلسطین دارای مقدمات اساسی بود. اولین مورد این بود که ایالات متحده می توانست فلسطینی ها را بدون هیچگونه عواقبی مجازات کند. دومین مورد این که کشورهای عربی هراسان حاضر بودند فلسطینی ها را به زیر اتوبوس بیندازند و با اسرائیل اتحاد برقرار نمایند. سومین مورد، آن دسته از دولتهای عربی بودند که هراسی نداشتند. در اینجا امریکا می توانست با دادن کمک های مورد نیاز و یا برداشتن تحریم ها (مورد سودان)، آنها وادارد تا اسرائیل را به رسمیت شناخته با آن همکاری کنند . چهارم این که دولت های عربی می توانستند بدون عواقب داخلی اسرائیل را به رسمیت بشناسند و با آن بهمکاری بپردازند. کوشنر با افزودن بحرین ، امارات متحده عربی ، سودان و مراکش به صف شکنان عرب توانست تعداد کشورهای عربی برقرار کننده رابطه با اسرائیل از دو کشور (مصر و اردن) را به شش کشور گسترش دهد.  بحرین کشور کوچک شیعه نشین است که کمی بیش از یک میلیون و نیم نفر جمعیت دارد که از این تعداد  حدود 48درصد  آنها از کارگران خارجی هستند. بحرین توسط  خانواده سلطنتی نسبتا تندرو سنی اداره می شود. اهل تسنن در این کشور دارای مشاغل بالنسبه راحت با درآمد بالا می باشند. منامه ناامیدانه از ایران می ترسد و از این هراس دارد  که شیعیان آن کشور جذب ایدئولوژی حاکم بر ایران گردند. بحرین پس از اخراج پرتغالی ها از خلیج فارس در سال 1600 میلادی توسط حکام ایرانی اداره می شد. بنابراین بحرین بسیار خوشحال بود که با لطف ترامپ موفق به امضای توافق نامه ابراهیم با اسرائیل شده است.
در مورد مراکش نیز ترامپ با برسمیت شناختن حاکمیت این کشور بر صحرای غربی که از سلطه اسپانیا آزاد شده بود، آن را راضی به امضای توافق نامه ابراهیم با اسرائیل نمود. اما امارات به طرز افسانه ای ثروتمند است و فقط یک میلیون شهروند ساکن دارد (به همراه هشت میلیون کارگر مهمان بیشتر هند و پاکستان). بنابراین دولت از افکار عمومی نمی ترسد. اتفاقاً خیلی نگران ایران نیز نیست. بانک های دبی نقش پولشوئی را برای بانک های ایرانی بازی می کنند. دو کشور تجارت زیادی با یکدیگر انجام می دهند، حتی برخی از آنها در دفاتر نیز ثبت  نمی شوند. برای امارات متحده عربی ، توافق آبراهام بیش از آنکه در مورد ایران باشد ، بیشتر در مورد ایجاد لطف دولت ترامپ در دستیابی این کشور به فناوری اسرائیل بوده است. و اینکه بعنوان مینی دولت تمایل چندانی به شرکت مستقیم در درگیری‌های آمریکا و ایران نداشته است. 
سودان تحت دولت سابق عمر البشیر تحت تحریم های سنگین آمریكا برای تروریسم و نسل كشی قرار داشت ، اگرچه در سال 2019 ، بشیر در یک قیام مردمی سرنگون گردید، معذالک نظامیان همچنان قدرتمند جدید با خوشحالی پیشنهاد كوشنر دائر بر برسمیت شناختن اسرائیل در ازای لغو تحریم های تروریستی را پذیرفتند. عراق ، کویت ، عمان ، قطر و عربستان سعودی که کوشنر در صدد فریب آنها بود ، از پیوستن به توافقنامه آبراهام خودداری کردند. عراق روابط خوبی با ایران دارد و مردم عراق به طور فزاینده طرفدار فلسطین شده اند. امروزه مردم کویت به صراحت طرفدار فلسطینی ها می باشند. عربستان سعودی مانند بحرین و امارات کشور کوچکی نیست ، و حدود 22 میلیون نفر جمعیت شهروندی دارد و خانواده سلطنتی برای اجتناب از واکنش شدید آنها ناچار به رفتار احتیاط آمیز شده است. بسیاری از سعودی ها طرفدار فلسطین هستند. بنابراین فقط این نیست که سیاست داخلی مهم نباشد. عمان و قطر در سیاست خارجی خود کم حرف و محتاط هستند و در زمان ترامپ ترجیح می دادند تا حتی المقدور از کانون توجه کوشنر دور باشند . ناگفته نماند که کوشنر در قطر بواسطه تبانی اش با محمدبن سلمان در جریان محاصره عربستان در سال های 2017-2020  خوشنام نمی باشد. نه تنها بسیاری از دولت ها از مردم خود که عمدتاً طرفدار فلسطین هستند، می ترسند ، بلکه معاهدات صلح قدیمی تر نیز همیشه در طی درگیری های داغ مانند درگیری ای که ما اخیراً دیدیم ، آزمایش می شوند. در مورد مجازات فلسطینی ها توسط ایالات متحده همین بس که ترامپ درسال گذشته کمک به آژانس امداد و کار سازمان ملل متحد که خدمات اساسی به آوارگان فلسطینی را ارائه می داد ، قطع کرد..
بقلم دکتر خوان کول استاد تاریخ خاورمیانه دانشگاه میشیگان
29 مه 2021
تارنمای کامون دریمز
برگردان و کوتاه سازی علی اصغر شهدی
Asghar.shahdi@gmail.com