ایران به انتخابات ریاست جمهوری بعدی که قرار است در 18 ژوئن(۲۸ خرداد) برگزار گردد، نزدیک می شود. و یک بار دیگر ، ایرانیان داخل و خارج از کشور مشغول بحث در مورد اینکه آیا باید رای دهند یا نه - هستند.در جمهوری اسلامی بعلت رفتار نامناسب برخی از نهادهای برگزارکننده انتخابات ، بی تفاوتی و بی اعتمادی در ایده رای دادن بوجود آمده است.
بسیاری از ایرانیان تاکنون به هیچ یک از گزینه ها روی خوش نشان نداده اند- و مهمتر از همه ، تحمل نیروهایی که تبلیغات راه می اندازند را ندارند. در یک طرف ، دولت وجود دارد که  وانمود می کند به حق مردم ایران در انتخاب رهبران خود احترام می گذارد و آنها را به رأی دادن در انتخابات تشویق می کند. اما همچنان نامزدها را رد می کند و بعضا به کسانی که از  نظر آن‌ها وفادار هستند اجازه تایید صلاحیت در انتخابات را می دهد. در مقابل آنها نیروهای “مخالف” رنگارنگ در خارج از کشور هستند که ایرانیان را تشویق می کنند به عدم مشارکت در انتخابات- گویی کسانی که قصد رای دادن دارند “ به سیاست های دولت جمهوری اسلامی” بله می گویند . این دو نیروی مخالف منابع و حوزه های انتخابیه خود را دارند. دولت قطعا تمامی امکانات و  تبلیغات را به خدمت خود در می آورد.  طرف‌ آنها سعودی ها ، اسرائیلی ها و سیاستمداران مرتجع آمریکایی مانند رودی جولیانی را در کنار خود دارند. در بین این دو داستان ، سرنوشت حدود 80 میلیون انسان قرار دارد که باید درباره آینده خود تصمیم بگیرند. بنابراین، در ماه تعیین کننده خرداد، چه اتفاقی خواهد افتاد اگر اکثریت خاموش تصمیم بگیرند رای بدهند یا رای ندهند؟ شاید مهم نباشد. شاید ، نه انتخابات فعلی و نتایج آن ، بلکه موضوعی کاملاً متفاوت روند سیاسی را در ایران تعیین می کند. از ابتدای تاسیس جمهوری اسلامی ، لایه های متعددی از جامعه ایران با برخی سیاست‌های آن مخالفت بوده اند . این بدان معنا نیست که کسانی که مخالف هستند همه از نظر اخلاقی سکولار و یا در سیاستشان لیبرال هستند. این فقط بدین معنی است که آن‌ها برخی از سیاست حکومت را قبول ندارند . آن‌ها فکر می‌کنند که سزاوار بهتر شدن هستند . برخی از این افراد در انتخابات رأی می دهند و برخی دیگر ترجیح می دهند كه رأی ندهند. اما افزایش دوره ای و صعودی آراء در ایران به معنای تأیید تندروها نیست.  کل روند تحولات دموکراتیک در کشورهایی مانند ایران به ظهور حاکمیت ملتها و نه مشروعیت دولت‌هایی که ادعاهایی بر آنها وارد می کنند ، اشاره دارد.ممکن است بپرسید که ما از کجا متوجه این آگاهی ملی می شویم. پاسخ بسیار ساده است. دولت خود آن را پیشنهاد می دهد ، از نارضایتی‌ها برخی از سیاست های خود چنان آگاه است که انتخابات پارلمانی یا ریاست جمهوری به عنوان نشانه ای از محبوبیت نگاه می کند.

17 مه 2021 
تارنمای الجزیره
برگردان و کوتاه سازی علی اصغر شهدی
Asghar.shahdi@gmail.com